Περιεργα απο ολο τον κοσμο

Λειτουργεί η συνείδησή μας με κβαντικό τρόπο;



Ο κύβος του Necker και το βάζο του Rubin

Σύμφωνα με τον Ευστράτιο Μανουσάκη, καθηγητή φυσικής στο Πανεπιστήμιο της Φλόριντα (Tallahassee), το κλειδί της συνείδησης θα μπορούσε να βρίσκεται στις κβαντικού τύπου δράσεις που συμβαίνουν στον εγκέφαλο, όταν κάποιος βλέπει διφορούμενες παραστάσεις, όπως τη σιλουέτα (χορεύτρια) που στριφογυρίζει συγχρόνως προς δύο κατευθύνσεις, το βάζο του Rubin ή τον κύβο του Necker. Αυτές οι οπτικές πλάνες είναι διφορούμενες γιατί σε κάθε στιγμή μπορούν να γίνουν αντιληπτές με τον έναν από δύο εναλλακτικούς τρόπους, σε καμία όμως περίπτωση δεν μπορούν να γίνουν αντιληπτές και με τους δύο τρόπους ταυτόχρονα. Η παράσταση μοιάζει σα να αναστρέφεται όταν η αντίληψή μας αλλάζει από τη μία εναλλακτική ερμηνεία της εικόνας στην άλλη.

Το βάζο του Rubin, ο κύβος του Necker και η στριφογυριστή χορεύτρια

Το βάζο του Rubin (γνωστό και ως 'πρόσωπο του Rubin') είναι μία διάσημη οπτική πλάνη που επινοήθηκε περίπου το 1915 από τον δανό ψυχολόγο Edgar Rubin. Όταν δύο σχέδια έχουν κοινό σύνορο και το ένα είναι αντιληπτό ως μορφή ενώ το άλλο ως φόντο, η αντίληψή μας καλείται να επιλέξει μεταξύ δύο εναλλακτικών ερμηνειών. Θα δει το ένα σχήμα ως μορφή και το άλλο ως φόντο, ποτέ όμως και τα δύο ταυτόχρονα ως μορφές. Οι εικόνες του Rubin εκ των οποίων η αναφερόμενη του βάζου είναι και η πιο διάσημη, έδωσαν αφορμή στους ψυχολόγους της μορφής (Gestalt) στο να επινοήσουν και άλλες παρόμοιες εικόνες.

Ο κύβος του Necker επινοήθηκε το 1832 από τον σουηδό κρυσταλλογράφο Louis Albert Necker και αποτελεί ένα διφορούμενο γραμμικό σχέδιο που απεικονίζει έναν κύβο σε ισομετρική προοπτική, δηλαδή οι παράλληλες γραμμές ενός κύβου απεικονίζονται ως παράλληλες γραμμές στην παραγόμενη εικόνα. Όταν δύο γραμμές διασταυρώνονται το σχέδιο δεν δίνει κάποιο στοιχείο σχετικά με το ποια είναι μπροστά και ποια είναι πίσω. Αυτό είναι που κάνει την εικόνα διφορούμενη, γιατί μπορεί να ερμηνευτεί με δύο εναλλακτικούς τρόπους. Όταν κάποιος κοιτάζει το σχέδιο, έχει την εντύπωση είτε πως ο κύβος είναι στραμμένος προς τη μία πλευρά και κάτω, είτε προς την άλλη πλευρά και πάνω. Η επίδραση αυτή στην αντίληψη είναι ενδιαφέρουσα, γιατί κάθε τμήμα της εικόνας είναι από μόνο του διφορούμενο, αλλά το ανθρώπινο οπτικό αντιληπτικό σύστημα επιλέγει μία ερμηνεία για κάθε τμήμα, ώστε η συνολική ερμηνεία να είναι σύμφωνη με τις επί μέρους ερμηνείες.

Η στριφογυριστή χορεύτρια είναι μία φιγούρα που η κίνησή της μπορεί να ερμηνευτεί με δύο εναλλακτικούς τρόπους: είτε θεωρώντας ότι γυρίζει με τη φορά των δεικτών του ρολογιού, είτε αντίστροφα. Οπτικές πλάνες σαν αυτή της χορεύτριας είναι πολύ χρήσιμες για την κατανόηση του τρόπου με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε αυτά που βλέπουμε. Το οπτικό μας σύστημα προκειμένου να ερμηνεύσει μια παράσταση, δεν ανασυνθέτει τα οπτικά ερεθίσματα ως ακριβές αντίγραφο αυτού που βλέπουμε, αλλά κάνει κάποιες συγκεκριμένες υποθέσεις με τις οποίες 'γεμίζει τα αντιληπτικά του κενά' και τελικά επιλέγει από αυτές την τελική μορφή με την οποία αντιλαμβανόμαστε την παράσταση.

Στην περίπτωση της χορεύτριας υπάρχουν δύο εναλλακτικές υποθέσεις, από τις οποίες ο εγκέφαλός μας επιλέγει τη μία για να ερμηνεύσει την φορά της κίνησής της.

Η κβαντική συνείδηση

Ο Ευστράτιος Μανουσάκης βασίζει το μοντέλο του για τη συνείδηση στην υπόθεση ότι η συνειδητή ενημερότητα δημιουργείται εκ νέου κάθε φορά που αναστρέφεται η ερμηνεία μίας διφορούμενης παράστασης. Πιστεύει ότι η δυνατότητα της αναστροφής της εικόνας είναι συγγενής με την κβαντική εναπόθεση, σύμφωνα με την οποία δύο πιθανές ερμηνείες υπάρχουν ταυτοχρόνως σε μία δυναμική κατάσταση που λειτουργεί ως κβαντικό κύμα. Κάθε φορά που επιχειρείται θέαση της εικόνας το κύμα καταρρέει και η αντίληψη επιλέγει μία εκ των δύο ερμηνειών. Το τι συμβαίνει την ώρα της αναστροφής στον εγκέφαλο υποδηλώνει κάποιον συσχετισμό μεταξύ της συνείδησης και των νευρωνικών λειτουργιών, που θα μπορούσε να μας εφοδιάσει με σημαντικά στοιχεία, χρήσιμα στην έρευνα για την ανθρώπινη αντίληψη και τη συνείδηση.

Ο Μανουσάκης αντιπαρέβαλλε τα δεδομένα από μελέτες στις οποίες μετρήθηκε η εγκεφαλική δραστηριότητα των συμμετεχόντων με τη χρήση ηλεκτροεγκεφαλογραφήματος και εγκεφαλοαπεικονιστικών τεχνικών την ώρα που έβλεπαν διφορούμενες εικόνες. Η δραστηριότητα των νευρώνων μετρήθηκε σε τρεις περιπτώσεις: λίγο πριν αντιστρέψουν την εικόνα, την ώρα που γινόταν η αντιστροφή και ακριβώς μετά. Μέσω αυτών των στοιχείων συνάχθηκε ένα μοντέλο πυροδότησης των εγκεφαλικών νευρώνων, που πιστεύει ότι είναι χαρακτηριστικό των κβαντικών επιδράσεων που υπόκεινται της συνείδησης.

Σε αντίθεση με άλλες θεωρίες κβαντικής συνείδησης, όπως αυτή του Stuart Hameroff και του Roger Penrose, η συγκεκριμένη θέση επιδέχεται έλεγχο. Χρησιμοποιώντας δεδομένα από μελέτες κατά τις οποίες οι συμμετέχοντες ήταν κάτω από την επίδραση LSD, το οποίο μειώνει τον ρυθμό της πυροδότηση των νευρώνων, ο Μανουσάκης προέβλεψε με ακρίβεια τη συχνότητα με την οποία τα υποκείμενα μπορούσαν να αναστρέψουν τις εικόνες. Αρκετοί ερευνητές που κρατούσαν μία κριτική στάση απέναντι σε προηγούμενα εγχειρήματα για τη χρήση της κβαντικής φυσικής στην ερμηνεία της συνείδησης, θεωρούν ότι το μοντέλο που προτείνει ο Μανουσάκης είναι εύλογο.

Και εγένετο... Φρανκενστάιν!


Τα πειράματα του ιταλού φυσικού Giovanni Aldini (1762 1834) αποτέλεσαν για τη Mary Shelley ενός είδους έμπνευση στη συγγραφή της κλασικής γοτθικής νουβέλας Φρανκενστάιν. Ο Aldini ήταν ανιψιός του Luigi Galvani, ο οποίος με τις έρευνές του το 1700 συνεισέφερε σε μεγάλο βαθμό στην κατανόηση της λειτουργίας των νεύρων. Το 1798 ο Aldini έγινε καθηγητής φυσικής στο πανεπιστήμιο της Μπολόνια, όπου και ασχολήθηκε με την έρευνα για τη δυνατότητα ιατρικών εφαρμογών στις ανακαλύψεις του θείου του.

Ο Aldini συχνά πειραματιζόταν με ηλεκτρισμό σε νεκρά σώματα. Το 1803 ήρθε στο Λονδίνο ώστε να επιδείξει δημόσια τις μεθόδους του στο Βασιλικό Κολέγιο των Χειρούργων. Τα πειράματά του περιγράφηκαν σε μία σειρά ιστοριών στους Times του Λονδίνου. Η παρακάτω ιστορία που δημοσιεύτηκε στις 22 Ιανουαρίου του 1803, περιγράφει μία επίδειξη του Aldini που αφορούσε στην εφαρμογή γαλβανικού ρεύματος στο σώμα ενός εκτελεσμένου εγκληματία, που ονομαζόταν George Forster.

Το σώμα του Forster, ο οποίος εκτελέστηκε την περασμένη Δευτέρα επειδή διέπραξε φόνο, μεταφέρθηκε σε ένα κοντινό σπίτι ώστε να υποβληθεί σε διαδικασία γαλβανισμού από τον καθηγητή Aldini, κάτω από την επίβλεψη των Mr. Keate, Mr. Carpue και άλλων ευυπόληπτων κυριών. Ο κύριος Aldini, που είναι ανιψιός του εφευρέτη αυτής της τόσο ενδιαφέρουσας νέας επιστήμης, έδειξε τις εξαιρετικές και αξιοθαύμαστες δυνάμεις του γαλβανισμού, οι οποίες ξεπερνούν κατά πολύ οποιοδήποτε άλλο είδος ερεθισμού στη φύση.

Στην πρώτη εφαρμογή της διαδικασίας στο πρόσωπο, το σαγόνι του αποθανόντα εγκληματία άρχισε να τρέμει και οι γειτονικοί μύες συσπάστηκαν τρομαχτικά, ενώ το ένα μάτι άνοιξε πραγματικά. Στη συνέχεια της διαδικασίας, το δεξί χέρι ανυψώθηκε και σφίχτηκε, ενώ τα πόδια και οι μηροί άρχισαν να κινούνται. Δόθηκε η εντύπωση στους παρευρισκόμενους, σαν το ανθρώπινο αυτό ερείπιο να ήταν έτοιμο να αποκτήσει ξανά ζωή. Αυτό ωστόσο ήταν αδύνατο, εφόσον κάποιοι φίλοι του που βρισκόντουσαν στη βάση της εξέδρας, πίεζαν με βία τα πόδια του, ώστε να δώσουν ένα πιο γρήγορο τέλος στους πόνους του...

Το ταξίδι της Mary Shelley στη Σουηδία και η γέννηση του Φρανκενστάιν

Τον Μάιο του 1816 η Mary με την οικογένειά της ταξίδεψε στην λίμνη Geneva.

Το σχέδιό τους ήταν να περάσουν το καλοκαίρι τους δίπλα στον διάσημο ποιητή Λόρδο Βύρωνα. Από λογοτεχνικής απόψεως, αυτό έμελλε να είναι ένα παραγωγικό και επιτυχημένο καλοκαίρι. Η Mary ένιωθε εμπνευσμένη ώστε να γράψει ένα λογοτεχνικό αριστούργημα.

Αναγκασμένοι να μένουν μέσα στο σπίτι λόγω του ψυχρού και υγρού καιρού, η παρέα που αποτελούνταν από νέους συγγραφείς και διανοούμενους, και που διασκέδαζε με τις ιστορίες φαντασμάτων από το βιβλίο 'Fantasmagoriana' αποφάσισαν να κάνουν έναν διαγωνισμό συγγραφής με θέμα τις ιστορίες φαντασμάτων. Ο λόρδος Βύρωνας και ο Percy Shelley (σύζυγος της Mary Shelley) εγκατέλειψαν από νωρίς το σχέδιο.

Η Mary Shelley δεν είχε έμπνευση για την ιστορία της, πράγμα που τη στεναχωρούσε ιδιαίτερα. Εντωμεταξύ, οι αναφορές του Luigi Galvani σχετικά με τις έρευνές του στην κινητοποίηση ποδιών βατράχου μέσω ηλεκτρισμού (1783), συμπεριλαμβανόταν στη λίστα των αναγνωσμάτων που είχε πάρει μαζί της για εκείνο το καλοκαίρι. Ένα βράδυ, ίσως μετά από την ανάγνωση των αναφορών του Galvani, η Mary είχε ένα τρομερό όνειρο. Το περιέγραψε ως εξής:

Η φαντασία μου αδέσμευτη, με κατέβαλλε και με οδήγησε, δίνοντας στις εικόνες που εμφανίστηκαν στο μυαλό μου μία απίστευτη ζωντάνια... Είδα το αποκρουστικό φάντασμα ενός ανθρώπου να τεντώνεται και μετά, με τη λειτουργία κάποιας μηχανής με τρομαχτική δύναμη, εμφάνισε σημάδια ζωής, και σηκώθηκε με μία ασταθή, σχεδόν ζωντανή κίνηση... Αυτό που με τρομοκράτησε θα τρομοκρατήσει και άλλους. Και το μόνο που χρειάζεται είναι να περιγράψω τη μορφή αυτή, που με κυνήγησε επάνω στο μεσονύχτιο μαξιλάρι μου...


Αυτός ο εφιάλτης αποτέλεσε τη βάση για την πασίγνωστη νουβέλα της, 'Φρανκενστάιν, ή ο μοντέρνος Προμηθέας' (1818).

Πώς μπορεί να πετάξει το νερό;



Η μετενσάρκωση δεν ήταν ξένη στην αρχαιοελληνική σκέψη. Οι Πυθαγόρειοι πρέσβευαν ότι είναι δυνατή εάν προηγηθεί κάθαρση της ψυχής και ο Πλάτωνας την απέδιδε στην αγάπη της ψυχής για το σώμα. Πριν από αυτούς, ο Ηράκλειτος μιλούσε για την ενότητα του κόσμου και τη ρευστότητα των μορφών. Αν βέβαια σκίσουμε λίγο το περιτύλιγμα, θα δούμε ότι πίσω από όλες αυτές τις ιδέες κρύβεται η διαισθητική γνώση της επιβίωσης, η γνώση ότι ο θάνατος του υλικού σώματος δεν σημαίνει το τέλος των πάντων.

Στη Δύση σήμερα η μετενσάρκωση έχει γίνει συνώνυμη της επιβίωσης της προσωπικότητας. Η μόνη απώλεια από ζωή σε ζωή φαίνεται να είναι η μνήμη: γεννιόμαστε χωρίς την ανάμνηση του ποιοι ή τι ήμασταν αλλά ίσως αν εξελιχθούμε αρκετά ή αν προσφύγουμε σε κάποιες μεθόδους (αναδρομή κτλ.) να καταφέρουμε να ανασυνθέσουμε την κατακερματισμένη μας εικόνα και να μάθουμε ποιοι πραγματικά είμαστε, γιατί βαθιά μέσα μας ξέρουμε όλοι ότι είμαστε κάτι σπουδαίο και μοναδικό. Ίσως βέβαια να δυσκολευόμαστε να δεχθούμε ότι και ο διπλανός μας είναι κάτι εξίσου σπουδαίο και μοναδικό, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Για τους παλιούς βουδιστές και βεδδιστές η ιδέα της επιβίωσης της προσωπικότητας ήταν ανόητη. Εκείνοι έβλεπαν, όπως ο δικός μας Ηράκλειτος, την ενότητα και τη ροή, όχι τους κόμπους συνείδησης που συνθέτουν τα επιμέρους εγώ μας. Κι είναι ένα πολύ ενδιαφέρον άλμα να προσπαθήσουμε να δούμε τον κόσμο μέσα από τα δικά τους μάτια, μέσα από τον δικό τους τρόπο, γιατί μπορεί μέσα από αυτόν τον τρόπο να ανακαλύψουμε έναν καλύτερο ορισμό του ποιοι πραγματικά είμαστε.

Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι το μόνο που υπήρχε στο σύμπαν στη Μεγάλη Αρχή ήταν ένα ποτάμι, μια ροή νερού (και στη Γένεση εξ άλλου αναφέρεται ότι το πνεύμα του Θεού «εφέρετο επί της επιφανείας των υδάτων»). Ας πούμε λοιπόν ότι το ποτάμι αυτό, υπέροχο και τέλειο μέσα στη ροή του, επιθυμούσε βαθιά να έχει μια διαφορετική εμπειρία, μια διαφορετική πρόσληψη Αυτού που Είναι. Το ποτάμι επιθυμούσε βαθιά να πετάξει. Πώς μπορεί όμως να πετάξει το νερό; Ήταν αδύνατον.

Τότε το ποτάμι βυθίστηκε στον διαλογισμό του και άρχισε να γίνεται κάτι παράξενο. Λίγο-λίγο το νερό του άρχιζε να γίνεται ανάλαφρο, πολύ ανάλαφρο και να υψώνεται αργά στον ουρανό. Ένα τμήμα του ποταμού μεταβαλλόταν σε σύννεφο.

Δεν υπάρχει νομίζω κανείς που να αμφισβητεί ότι τα σύννεφα είναι υπέροχα, τόσο όμορφα, τόσο δυναμικά που είναι. Αλλάζουν συνέχεια μορφές, φορτία, ύψη, φέρουν ευλογημένο νερό, καταστρεπτικό χαλάζι ή απαλό χιόνι, κάποια είναι μοναχικά ενώ άλλα ταξιδεύουν σε ομάδες... Τα σύννεφα μας μοιάζουν τόσο πολύ. Είναι όπως ο κόσμος των μορφών, είναι όπως εμείς μέσα σε αυτόν τον κόσμο.

Όποιες κι αν είναι οι συνθήκες μέσα στις οποίες γεννιούνται, εξελίσσονται και πεθαίνουν, σε κάθε περίπτωση τα σύννεφα έχουν τη δική τους αλήθεια. Η αλήθεια τους δεν βρίσκεται στο συνεχώς μεταβαλλόμενο σχήμα τους, δεν βρίσκεται καν στο γεγονός ότι είναι σύννεφα. Η αλήθεια κάθε σύννεφου είναι, και αναπόδραστα παραμένει, το νερό.

Έτσι κι εμείς, έχουμε τόσο συνηθίσει την όψη του σύννεφου που ξεχνάμε τη θεμελιώδη μας αλήθεια: δεν είμαστε σύννεφα, είμαστε νερό. Είμαστε μια μορφή που πήρε το νερό μέσα στη βαθιά λαχτάρα του να πετάξει.

Και είναι πολύ ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε κάτι ακόμη. Σε κάθε δεδομένη στιγμή, δεν ξέρουμε ποιο τμήμα του ποταμού έγινε σύννεφο ούτε ποιο τμήμα της βροχής που επέστρεψε στο ποτάμι προήλθε από ποιο σύννεφο. Δεν ξέρουμε επειδή δεν έχει σημασία. Σημασία έχει μόνο το μεγάλο ποτάμι στο σύμπαν, απ' όπου γεννιούνται και όπου επιστρέφουν όλα τα σύννεφα που έγιναν, γίνονται και θα γίνουν ποτέ. Καθένας μας, σαν σύννεφο, είναι η τέλεια προσπάθεια του νερού να έχει μια διαφορετική εμπειρία του κόσμου, αλλά καθένας μας είναι και πάντα θα είναι νερό.

Κι όπως το νερό στο ποτάμι δεν είναι στατικό αλλά μια συνεχής ροή, όπως κάθε σταγόνα νερού δεν έχει ονοματεπώνυμο ή ταυτότητα αλλά είναι ενιαία και αναπόσπαστη από το ποτάμι, έτσι κι εμείς δεν χρειαζόμαστε την ταυτότητά μας για να είμαστε.
Η ταυτότητα, το εγώ μας είναι παραπλανητικό, είναι μια ψευδαίσθηση που μας δόθηκε σαν εργαλείο πλοήγησης σε αυτόν τον κόσμο, τίποτε περισσότερο.

Όταν όμως του δίνουμε μεγαλύτερη σημασία από αυτήν που πρέπει, τότε βιώνουμε τον χωρισμό από την αλήθεια μας και η αλήθεια μας δεν είναι μόνο ότι είμαστε νερό. Η αλήθεια μας είναι ότι είμαστε το ίδιο νερό με όλους τους υπόλοιπους. Και όπως είναι αδύνατο μέσα στη ροή του ποταμού να ξεχωρίσει κανείς μια σταγόνα από τις υπόλοιπες, έτσι είναι αδύνατο να ξεχωρίσουμε τον εαυτό μας από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Εντέλει, είμαστε όλοι μορφές ενός Εαυτού, είμαστε όλοι Ένα. Μπορούμε να το δούμε και αλλιώς: όλοι γύρω μας είναι μορφές του εαυτού μας, μορφές δικές μας. Η ατομική ύπαρξή μας διαχέεται σε όλους τους ανθρώπους που συναντάμε, που έχουμε συναντήσει ή θα συναντήσουμε ποτέ, σε όλους τους ανθρώπους που υπάρχουν, υπήρχαν και θα υπάρξουν, στο άπειρο. Όλοι οι άνθρωποι είναι εγώ, εγώ είμαι όλοι οι άνθρωποι.

Μα, θα μου πείτε, τι σχέση έχω εγώ με τον Χίτλερ ή με τον Στίβεν Χώκινγκ; Τι σχέση έχω με τους γονείς μου που με καταδυνάστευαν ή με τον υπέροχο δάσκαλό μου που δεν του φτάνω στο μικρό δαχτυλάκι; Και τι σημαίνουν όλα αυτά;

Σημαίνουν ότι όλοι είμαστε εξαιρετικά γενναία όντα και ότι θα πρέπει να είμαστε υπερήφανοι που τελούμε σε τόσο δύσκολη υπηρεσία. Σημαίνουν επίσης ότι ζούμε σε έναν κόσμο φαινομένων, σε μια μεγάλη σκηνή θεάτρου όπου παίζουμε ρόλους, γιατί κάθε ενσάρκωση είναι ακριβώς αυτό, ένας ρόλος. Και ίσως την επόμενη φορά που θα σκεφτούμε τους γονείς μας που μας καταδυνάστευαν, να σκεφτούμε και πόσο γενναίοι ήταν που ανέλαβαν τόσο δύσκολους ρόλους, που πήραν τόσο χαμηλή δόνηση, φόρεσαν το χειρότερό τους ενεργειακό ένδυμα, για να μας βοηθήσουν να μάθουμε.

Γιατί δεν είμαστε απλά νερό, δεν είμαστε απλά το ίδιο νερό με όλους τους άλλους, αλλά κυρίως είμαστε νοήμον νερό που μαθαίνει να αγαπάει.

Και όπως δεν μπορεί κανείς να ξεχωρίσει τις σταγόνες του νερού, έτσι ίσως ανακαλύψουμε ότι υπάρχει λίγος Χίτλερ μέσα σε κάθε εγκληματική μας σκέψη και λίγος Χώκινγκ μέσα σε κάθε ευφυή μας σκέψη. Ίσως ανακαλύψουμε ότι όλοι οι άνθρωποι γύρω μας είναι όχι μόνο καθρέφτες αλλά εκδοχές του ίδιου του εαυτού μας και δούμε ότι ιδίως όσοι μας έφεραν πόνο, μας πρόσφεραν τη μεγαλύτερη δυνατή υπηρεσία.

Είμαστε όλοι νερό. Είμαστε όλοι τέλειοι και ανυπέρβλητοι μέσα στη μεγαλοθυμία και το μεγαλείο του ποταμού. Αν το αντιληφθούμε αυτό, ίσως καταφέρουμε τελικά να εκτιμήσουμε και να αγαπήσουμε τον εαυτό μας και έτσι να εκτιμήσουμε και να αγαπήσουμε όλους τους άλλους. Επίσης, ίσως δούμε ότι είμαστε ασφαλείς. Ότι ζούμε μια συναρπαστική περιπέτεια που όμως δεν είναι η αλήθεια μας, ότι παίζουμε απλά ένα παιχνίδι σαν παιδιά στην αυλή της Δημιουργίας.

Όσο για την προσωπικότητα... Μέσα στις αναρίθμητες ενσαρκώσεις, τους ατελείωτους ρόλους, η προσωπικότητα δεν έχει παρά μία μόνο ζωή, ακριβώς όπως πρεσβεύει η χριστιανική μας παράδοση. Στο τέλος των ημερών της θα γίνει ξανά μια σταγόνα βροχής μέσα στην καταιγίδα των φθαρτών πραγμάτων και θα επιστρέψει με ασφάλεια στην αγκαλιά του μεγάλου ποταμού. Και όταν θα ενώσει την εμπειρία της μαζί του, όλα θα γίνουν ολόκληρα ξανά, γιατί όλα είναι Ένα.

Τα μυόνια στις υπηρεσίες της αρχαιολογικής έρευνας:



Οι επιστήμονες πλησιάζουν να ανακαλύψουν νέες τεχνικές, μέσω των οποίων θα μπορούν να εφαρμόσουν κοσμική αξονική τομογραφία σε αρχαίες αρχαιολογικές περιοχές, χρησιμοποιώντας λουτρά υποατομικών σωματιδίων που είναι γνωστά ως μυόνια. Η ιδέα είχε δοκιμαστεί πριν από δεκαετίες σε μία αιγυπτιακή πυραμίδα, αλλά οι επιστήμονες δε συνάντησαν ιδιαίτερες εκπλήξεις στο συγκεκριμένο πείραμα. Τώρα ελπίζουν να στρατολογήσουν μία νέα γενιά μυονίων-ανιχνευτών, ώστε να διαλευκάνουν μακρόχρονα μυστήρια που σχετίζονται με τους Μάγιας.

Ο Roy Schwitters, φυσικός στο πανεπιστήμιο του Τέξας στο Austin, πρότεινε μία βελτίωση του προγράμματος που αφορά την σάρωση αρχαιολογικών χώρων. Η ομάδα του Schwitters εστιάζεται σε βουνά της ζούγκλας του Belize, που έχουν καλύψει τα ερείπια δομών, οι οποίες χρονολογούνται στην κλασική εποχή των Μάγιας (250 900 μ.Χ. ή ακόμα και νωρίτερα).

"Υπάρχουν ενδείξεις που μας κάνουν να πιστεύουμε ότι περιλαμβάνουν δωμάτια και θαλάμους, που πιθανότατα έχουν παραμείνει ανέγγιχτα από τα χρόνια των Μάγιας". Οι συμβατικοί τρόποι όπως το σκάψιμο των περιοχών, τα ραντάρ που διαπερνούν το έδαφος ή εξομοιωτές σεισμικών δονήσεων δεν θα μπορέσουν να λειτουργήσουν σ' αυτές τις περιπτώσεις.

Κι εδώ είναι που ο ρόλος των μυονίων αποκτά τη μεγάλη του σημαντικότητα. Όταν οι κοσμικές ακτίνες χτυπούν τη γήινη ατμόσφαιρα, προκαλούν λουτρά μυονίων και νετρίνων που αντιδρούν πολύ ασθενώς με τη μάζα που διαπερνούν. Τα νετρίνα περνούν σχεδόν χωρίς καμία επίδραση μέσα από τον πλανήτη μας, αλλά ύλη με διάφορους βαθμούς πυκνότητας εκτρέπει τα μυόνια σε διαφορετικούς βαθμούς. Έτσι, είναι δυνατό να κατασκευαστούν ανιχνευτές μυονίων, που θα προσδιορίζουν από που πέρασαν αυτά τα υποατομικά σωματίδια.

"Είναι απλά τέλειο για το σκοπό μας" δηλώνει ο Schwitters.

Μέσα στους αρκετούς μήνες κατά τη διάρκεια των οποίων πραγματοποιείται η έρευνα, ένας ανιχνευτής έχει καταφέρει να ανασυνθέσει μία εικόνα που δείχνει τις σκιές των περιβαλλόντων αντικειμένων, όπως κτίρια της πανεπιστημιούπολης του Austin. Εάν χρησιμοποιηθούν πολλαπλοί ανιχνευτές, ή εάν μετακινηθεί ένας ανιχνευτής σε πολλές περιοχές, είναι δυνατό να δημιουργηθεί με τη χρήση των μυονίων, μία τρισδιάστατη εικόνα της περιοχής, με τον ίδιο τρόπο που η αξονική τομογραφία παράγει μία τρισδιάστατη εικόνα του σώματος με τη χρήση ακτινών Χ.

"Στην κυριολεξία, είναι μία τομογραφία όπως τη γνωρίζουμε από την ιατρική επιστήμη" εξηγεί ο Schwitters. Χρειάζεται να θαφτούν οι ανιχνευτές στο έδαφος που περιβάλλει την περιοχή που θέλουμε να σαρώσουμε κι εδώ μπορεί να υπάρχει πρόβλημα, εάν η περιβάλλουσα περιοχή έχει μεγάλη αρχαιολογική σημαντικότητα, όπως συμβαίνει με τις περιοχές στις οποίες στοχεύει ο Schwitters και η ομάδα του.

Ξεκίνησαν κατασκευάζοντας έναν πρωτότυπο κυλινδρικό ανιχνευτή που είχε πλάτος περίπου ενάμιση μέτρο και ύψος τεσσερισήμισι μέτρα.

Η συσκευή έπρεπε να κατασκευαστεί σαν σκελετός αεροπλάνου και στη συνέχεια να γεμιστεί με ειδικά σχεδιασμένους σπινθηριστές από πλαστικό και οπτικές ίνες. Η κατασκευή ήταν όντως αρκετά μεγάλη σε όγκο.

Μετά από αυτήν την προσπάθεια, η ομάδα του Τέξας κατάφερε να μικρύνει το σχέδιο και να το φτάσει περίπου σε μέγεθος θερμοσίφωνα, με βάρος 90 κιλών αντί του ενός τόνου που ήταν το αρχικό σχέδιο. Αυτοί οι ανιχνευτές βρίσκονται ήδη σε στάδιο κατασκευής και δοκιμών και οι πρώτες σαρώσεις της ομάδας στο Belize θα μπορούσαν να ξεκινήσουν την άνοιξη του 2009.

Ο Schwitters είπε ότι σύμφωνα με εξομοιώσεις που έχουν γίνει από ηλεκτρονικούς υπολογιστές, οι μικροί ανιχνευτές μυονίων θα μπορούσαν να εντοπίσουν ενδείξεις που αφορούν έναν υπόγειο θάλαμο με μέγεθος περίπου όσο μίας ξενοδοχειακής σάλας δεξιώσεων, αλλά πριν αρχίσουν οι έρευνες θα πρέπει να γίνουν και άλλες δοκιμές σε πραγματικές τοποθεσίες.

Εντωμεταξύ, άλλοι επιστήμονες εργάζονται με ένα σύστημα πιο άμεσης ανίχνευσης μυονίων, για να εξετάσουν την μεξικάνικη πυραμίδα το Ήλιου (ένα κτίσμα αρκετά παλιό, που χρονολογείται πριν από την εποχή των Αζτέκων). Αυτοί οι ερευνητές που εργάζονται υπό την καθοδήγηση του Arturo Menchaca Rocha του εθνικού αυτόνομου πανεπιστημίου του Μεξικού, έχουν ένα πλεονέκτημα: μπορούν να τοποθετήσουν τον ανιχνευτή κατευθείαν μέσα σε ένα υπόγειο τούνελ που θεωρείται ότι έχει κατασκευαστεί πριν ακόμα και από την ίδια την πυραμίδα.

Οι ανιχνευτές μυονίων μπορούν να χρησιμοποιηθούν ακόμα και για τον εντοπισμό περιοχών όπου υπάρχουν πυρηνικά υλικά, ή ακόμα να ερευνήσουν τα υπόγεια σημάδια που προειδοποιούν για μια ηφαιστειακή έκρηξη. Αλλά όπως φαίνεται από τις έρευνες των Menchaca Rocha και του Schwitters, το κυνήγι αρχαίων κρυμμένων θαλάμων θα χρειαστεί πολύ μεγάλη υπομονή και πολύ προσεκτικές ρυθμίσεις.

Η επιστήμη μας προκαλεί, αυτό είναι σίγουρο, αλλά υπάρχει ακόμα ένας λόγος που δικαιολογεί την ανάγκη για υπομονή: οι επιδοτήσεις που δίνονται για τέτοιου είδους έργα, απλά δε συγκρίνονται με τα εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια που παρέχονται για πιο παραδοσιακούς ανιχνευτές σωματιδίων. Και οι επιδοτήσεις για τον ανιχνευτή μυονίων είναι στα μέτρα των επιδοτήσεων που γίνονται για την αρχαιολογία και όχι για την φυσική υψηλής ενέργειας, όπως δηλώνει ο Schwitters.

Ένα αντίο στον πρώτο χιμπατζή που έμαθε να χρησιμοποιεί την ανθρώπινη γλώσσα!


Είναι ο άνθρωπος το μοναδικό ον που μπορεί να χρησιμοποιήσει τη γλώσσα; Η νοητική υπεροχή του ανθρώπου απέναντι στα ζώα έχει βασιστεί σε μεγάλο βαθμό στην ικανότητά του να χρησιμοποιεί τη γλώσσα με σκοπό να επικοινωνήσει με άλλους ανθρώπους, μέλη της κοινωνίας στην οποία βρίσκεται. Η ικανότητα αυτή του ανθρώπου οφείλεται στη βιολογική του διαμόρφωση που του επιτρέπει να αρθρώνει μία μεγάλη ποικιλία φωνημάτων σχηματίζοντας λέξεις και στη συνέχεια προτάσεις, αλλά επίσης και στην ικανότητα του νου του να διαχειρίζεται σύμβολα για να αναπαραστήσει εικόνες, διαθέσεις, συναισθήματα. Είναι όμως αυτή η δεύτερη ικανότητα αποκλειστική ιδιότητα του ανθρώπου, ή θα μπορούσε κάποιο ζώο όπως ο χιμπατζής να χρησιμοποιήσει μία άφωνη γλώσσα με επαρκή τρόπο ώστε να επικοινωνήσει με τους ανθρώπους ή ακόμα και με άλλα μέλη του είδους του; Επιστήμονες του πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον στα πλαίσια ενός μακρόχρονου ερευνητικού προγράμματος, έχουν εκπαιδεύσει χιμπατζήδες στη χρήση της αμερικανικής νοηματικής γλώσσας.

Η Washoe, ένας θηλυκός χιμπατζής που θωρείται πως είναι το πρώτο μη ανθρώπινο ον που κατείχε την ανθρώπινη γλώσσα, πέθανε από φυσικά αίτια στο ερευνητικό ινστιτούτο που ήταν και ο τόπος διαμονής της. Η ηλικία της ήταν περίπου 42 χρόνια. Η Washoe άρχισε να μαθαίνει την αμερικανική νοηματική γλώσσα μέσω ενός ερευνητικού προγράμματος στη Νεβάδα και από το 1980 έμενε στην πανεπιστημιούπολη του Ellensburg του Κεντρικού Πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον. Κατείχε λεξιλόγιο περίπου 250 λέξεων.

Πέθανε πριν τελειώσει ο Οκτώβρης την Τρίτη το βράδυ, σύμφωνα με τον Roger και την Deborah Fouts, που είναι συνιδρυτές του ινστιτούτου έρευνας χιμπατζήδων και ανθρωπίνων επικοινωνιών στο πανεπιστήμιο της Ουάσινγκτον. Γεννήθηκε στην Αφρική περίπου το 1965.

"Η Washoe είχε την αποστολή να μας μεταφέρει το μήνυμα να σεβόμαστε τη φύση" δήλωσε την Τετάρτη η Δρ. Mary Lee Jensvold, βοηθός επικεφαλής του ινστιτούτου. Οι Fouts ήρθαν το 1980 από την Οκλαχόμα στην Ουάσινγκτον με σκοπό να δημιουργήσουν ένα σπίτι για την Washoe και άλλους χιμπατζήδες. "Ολόκληρη η κοινωνία της πανεπιστημιούπολης νιώθουν την απώλεια ενός στενού τους φίλου, της Washoe, που τη θεωρούσαν σαν παιδί τους", είπε ο πρόεδρος του πανεπιστημίου Jerilyn S. McIntyre.

Παράθυρο στο νου ενός χιμπατζή

Η Washoe δίδαξε επίσης τη νοηματική γλώσσα σε τρεις νεότερους χιμπατζήδες που παραμένουν στο ινστιτούτο. Είναι οι Tatu (31 ετών), Loulis (29) και Dar (31).

Η Washoe ήταν ο μοναδικός χιμπατζής του ινστιτούτου που είχε γεννηθεί στην Αφρική και ήταν η μητριάρχης της οικογένειας των χιμπατζήδων. Το όνομά της προέρχεται από την περιοχή Washoe της Νεβάδα, όπου έμενε με τους Δρ. Allen και Beatrix Gardner από το 1966 έως το 1970 στο πανεπιστήμιο της Νεβάδα.

Η πρωτοπόρος ερευνήτρια Jane Goodall είχε επισημάνει την ιδιαίτερη σημασία που έχει η ενασχόληση με την Washoe. Θεωρεί ότι οι συζητήσεις που είχε ο Roger Fouts με την Washoe και την οικογένειά της, άνοιξαν ένα παράθυρο στις μελέτες για τη νοημοσύνη των χιμπατζήδων, αλλά και της νόησης γενικότερα.

Φιλονικία σχετικά με το εάν ένας χιμπατζής χρησιμοποιεί πραγματικά τη νοηματική γλώσσα ASL (American Sign Language)

Το 1967 οι Gardners ίδρυσαν το πρόγραμμα Washoe για να διδάξουν στον χιμπατζή ASL. Προηγούμενες προσπάθειες που είχαν γίνει με στόχο να διδάξουν σε χιμπατζήδες να μιμούνται φωνητικές γλώσσες είχαν αποτύχει. Για να θεωρηθεί ότι η Washoe γνώριζε πράγματι ένα νόημα θα έπρεπε να επιβεβαιωθεί από τρεις διαφορετικούς παρατηρητές σε τρεις ξεχωριστές περιστάσεις. Στη συνέχεια θα έπρεπε να έχει χρησιμοποιηθεί 15 μέρες στη σειρά για να προστεθεί στη λίστα νοημάτων που θεωρείτο ότι κατείχε.

Αλλά υπήρχαν διαφωνίες σχετικά με το εάν ο χιμπατζής χρησιμοποιούσε πραγματικά την ASL. Ο γνωσιακός επιστήμονας Steven Pinker ισχυριζόταν ότι η ιδέα πως η Washoe ήταν το πρώτο μη ανθρώπινο ον που κατείχε την ανθρώπινη γλώσσα είναι επιστημονικά αστήρικτη.

Βρέφος με οκτώ μέλη: οι γονείς του θεωρούν ότι είναι η μετενσάρκωση του Θεού Βισνού!



Ένα βρέφος που γεννήθηκε με οκτώ άκρα και που πιστεύεται ότι είναι η μετενσάρκωση του Θεού Βισνού ο οποίος απεικονίζεται με τέσσερα χέρια, επρόκειτο να υποβληθεί σε 40ωρη εγχείρηση ώστε να αφαιρεθούν τα 4 περισσευούμενα άκρα. Το όνομά της είναι Lakshmi Tatma και γεννήθηκε ενωμένη με το δίδυμο αδελφάκι της, από το οποίο προέρχονται τα τέσσερα περισσευούμενα άκρα. Η ένωση των δύο αδελφών είναι στη λεκάνη και κάθε σώμα έχει ξεχωριστή σπονδυλική στήλη, δύο χέρια και δύο πόδια.

Χωρίς την εγχείρηση το μικρό κοριτσάκι δε θα μπορούσε να περπατήσει και σύμφωνα με τους γιατρούς της η διάρκεια ζωής της δε θα μπορούσε να ξεπεράσει τα 10 χρόνια. Η μικρή Lakshmi γεννήθηκε σε μία περιοχή του Bihar στην Ινδία τη μέρα που εορτάζεται ο Θεός με τα τέσσερα χέρια, Βισνού. Η μητέρα της θεωρεί ότι η κόρη της είναι ένα θαύμα, μία μετενσάρκωση του Θεού Βισνού.

Επιτυχής η εγχείρηση

Οι γιατροί στην Ινδία ξεκίνησαν προχθές την επικίνδυνη εγχείρηση και την ολοκλήρωσαν χθες με επιτυχία. Μία ομάδα από 30 ανθρώπους διαφόρων ιατρικών ειδικοτήτων αφαίρεσαν το ακέφαλο δίδυμο αδελφάκι της Lakshmi που ήταν ενωμένο μαζί της στο σημείο της λεκάνης, αποτελώντας μία εξαιρετικά σπάνια περίπτωση για τα ιατρικά δεδομένα.

Η Lakshmi ονομάστηκε έτσι λόγω της ομώνυμης Θεάς που αντιπροσωπεύει την ευημερία, την τύχη, την αγάπη και την ομορφιά και που έχει γεννηθεί μέσα από το νερό (απεικονίζεται συχνά επάνω σε ένα άνθος λωτού) όπως η ελληνική Θεά Αφροδίτη.

Η εγχείρηση που ξεκίνησε προχθές είχε διάρκεια 27 ώρες, ενώ αρχικά είχε υπολογιστεί ότι θα χρειαζόντουσαν 40 ώρες για να ολοκληρωθεί.

Οι γιατροί θεωρούν ότι άξιζε το ρίσκο της εγχείρησης, γιατί αλλιώς η μικρή δε θα μπορούσε να περπατήσει και οι πιθανότητες να επιβιώσει μετά την εφηβεία της ήταν πολύ περιορισμένες. Στο εξής θα μπορεί να ζήσει μια φυσιολογική ζωή και οι γονείς της προσεύχονται για την καλή της υγεία. Οι προοπτικές για κάτι τέτοιο είναι θετικές, εφόσον το κοριτσάκι έχει υγιή όργανα.

Σύμφωνα με τους γιατρούς της, η συγκεκριμένη εγχείρηση δεν αποτελεί την πιο περίπλοκη εγχείρηση που έγινε ποτέ, σίγουρα όμως μία από τις πιο ασυνήθιστες, εφόσον στην περίπτωση της Lakshmi η ένωση είχε γίνει με ιδιαίτερα περίεργο τρόπο, καθιστώντας τα δύο σώματα σε μία θέση καθρεφτίσματος μεταξύ τους.

Οι γονείς του παιδιού είναι απλοί εργάτες και ποτέ δε θα μπορούσαν να πληρώσουν το κόστος της εγχείρησης που ανήλθε στα 100.000 δολάρια, μέχρι που εμφανίστηκε ο Δρ. Patil, μέσω του οποίου το νοσοκομείο απήλλαξε τους γονείς από τα έξοδα της επέμβασης.

Όνειρα που προβλέπουν το μέλλον - ή απλά όνειρα;


Ο Robinson που ισχυρίζεται ότι βλέπει όνειρα
που προβλέπουν το μέλλον


Ηνωμένο Βασίλειο. Ο Chris Robinson ισχυρίζεται ότι εδώ και 20 χρόνια βλέπει όνειρα που του αποκαλύπτουν μελλοντικά γεγονότα. Αν αυτό αληθεύει, τότε αναμφισβήτητα του αξίζει ο τίτλος του ‘Ασυνήθιστου Ανθρώπου’, εκείνου που σύμφωνα με τη μαρτυρία ενός αμερικανού καθηγητή, πριν από 6 χρόνια είχε προβλέψει τη μεγάλη τρομοκρατική επίθεση στη Νέα Υόρκη.

Οι απόψεις για την ικανότητα του Robinson να προβλέπει το μέλλον μέσα από τα όνειρά του, διίστανται. Σύμφωνα με τον Sam Wollaston, κριτικό τηλεόρασης από την Guardian, ο Robinson είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος που δεν μπορεί να δει το μέλλον, είναι ένας 'κοινός ψεύτης'.

Αυτό το σχόλιο βέβαια, αγνοεί το γεγονός ότι σε αντίθεση με πολλούς που ισχυρίζονται ότι έχουν υπερφυσικές δυνάμεις ο Robinson (που μένει στα βόρεια του Λονδίνου) συνεργάζεται πρόθυμα με ερευνητές και επιχειρεί να προβλέψει τυχαία επιλεγμένες τοποθεσίες, καταγράφοντας τα όνειρα που βλέπει τη νύχτα. Στην συνέχεια συζητά με τους ερευνητές που τον εξετάζουν σχετικά με τα όνειρά του και τους ακολουθεί στις τυχαία επιλεγμένες τοποθεσίες για να διαπιστωθεί εάν συμφωνούν με όσα είδε στον ύπνο του.

Τότε που βρίσκεται το πρόβλημα;

Ένα από τα προβλήματα με την αξιολόγηση των προβλέψεων του Robinson βρίσκεται στο γεγονός, ότι η αξιολόγηση των στοιχείων που προκύπτουν από τα όνειρά του εξαρτάται από την ερμηνεία των ονείρων αυτών: τη δική του, αλλά και αυτών που τον εξετάζουν. Τα όνειρά του είναι συχνά συμβολικά και όπως δηλώνει ο ίδιος, εδώ και πολλά χρόνια έχει καλλιεργήσει τη δυνατότητα να καταλαβαίνει πολλά από τα σύμβολα που βλέπει στον ύπνο του. Σκύλοι, χιόνι και πάγος για παράδειγμα, αποτελούν ενδείξεις ότι κάτι άσχημο πρόκειται να συμβεί.

Σπανίως θα δει ένα γεγονός όπως ακριβώς πρόκειται να συμβεί, αλλά ακριβώς αυτή η σπάνια περίπτωση είναι που του συνέβη το 2001 όταν εξεταζόταν από τον καθηγητή Gary Schwartz του πανεπιστημίου της Αριζόνα. Ένα πρωί είπε στον Schwartz και σε άλλους μάρτυρες, ότι μόλις πριν από λίγη ώρα είχε ένα τρομερό όνειρο κατά το οποίο αεροσκάφη είχαν προσκρούσει σε ψηλά κτίρια.

Ο Schwartz το αγνόησε θεωρώντας το εφιάλτη και το ξέχασε, μιας και δε σχετιζόταν με τα πειράματα που έκανε εκείνη την εποχή με τον Robinson και τα οποία αφορούσαν τις προβλέψεις του για 12 τυχαίες τοποθεσίες που προσπαθούσε να συνάγει μέσα από τα όνειρά του στα πλαίσια ενός πειράματος. Λίγο αργότερα, στις 11 του Σεπτέμβρη συνέβη το τρομερό γεγονός. Ο Robinson με το όνειρό του αυτό είχε στην πραγματικότητα ένα προφητικό μήνυμα, για την τρομακτική επίθεση που έμελλε να συμβεί στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου της Νέας Υόρκης.
Ο καθηγητής Schwartz εντυπωσιάστηκε με το γεγονός και τέθηκε υπέρ της άποψης ότι ο Robinson είναι ένας ασυνήθιστος άνθρωπος που ονειρεύεται το μέλλον.

Βέβαια, θα μπορούσε κανείς να κάνει αντίλογο, με τον ισχυρισμό ότι ο εφιάλτης του Robinson και τα γεγονότα της 11ης Σεπτέμβρη ήταν απλώς μια σύμπτωση. Ακόμα και τα πειράματα του Schwartz στο πανεπιστήμιο της Αριζόνα δεν κατάφεραν να αποθαρρύνουν τον σκεπτικισμό του βρετανού καθηγητή Chris French του Goldsmiths College, ο οποίος δήλωσε ότι δεν ήταν αρκετά αυστηρά, χωρίς όμως να εξηγεί το λόγο. Προέβη έτσι σε μια νέα σειρά πειραμάτων, όπου ο Robinson επρόκειτο να μεταφερθεί σε τρεις διαφορετικές τοποθεσίες μέσα σε τρεις ημέρες, αφού πρώτα του είχε ζητηθεί να ονειρευτεί σχετικά με αυτές την προηγούμενη νύχτα.

Ο French ζήτησε από έναν ανεξάρτητο κριτή να εξετάζει τις σημειώσεις του Robinson κάθε πρωί και να προσπαθεί να συγκρίνει τα στοιχεία με 8 περιοχές στόχους που επρόκειτο να τεθούν σε κλήρο, ώστε να επιλεχθεί κάποια από αυτές με τυχαίο τρόπο κάθε μέρα. Ο Robinson κατάφερε να προβλέψει τη μία από τις τρεις περιοχές, κάτι που θεωρείται αποτυχία από επιστημονικής απόψεως.

Ωστόσο ο Robinson και άλλοι, διαφώνησαν με τον χαρακτηρισμό αυτό, υποστηρίζοντας ότι η μία από τις τρεις προσπάθειες ήταν στην ουσία επιτυχής, αν και δε χαρακτηρίστηκε ως τέτοια. Είχε ονειρευτεί μπογιά, χαρτί που ήταν βαμμένο με λευκό χρώμα και έναν άνθρωπο που γνώριζε παλιά από το σχολείο. Η τοποθεσία στόχος αποδείχτηκε ότι ήταν αρκετά ασυνήθιστη. Το 'Ice Bar', ένα μέρος όπου τα πάντα είναι κατασκευασμένα από πάγο, δίνοντας την εντύπωση στρώσεων από λευκό χαρτί.

Ο French και ο συνεργάτης του αξιολόγησαν την περίπτωση ως ανεπιτυχή κι έτσι δόθηκε η εντύπωση ότι ο Robinson δεν μπορούσε να κάνει αυτά που ισχυριζόταν. Εκείνος όμως πιστεύει ότι προέβλεψε δύο από τις τρεις τοποθεσίες, κάτι που θεωρεί ως επιτυχία.

Όποιος και να έχει δίκιο, δεν φτάνουν μόνο μερικά πειράματα για να ερευνήσουν επιστημονικά ένα τόσο αμφισβητήσιμο ζήτημα. Η αναζήτηση αποδείξεων για τέτοιου είδους υποθέσεις είναι δύσκολη και εξαρτάται από την επιλογή της επιστημονικής μεθοδολογίας που θα ακολουθηθεί για την εξέτασή τους. Πέρα από αυτό, η αντιστοίχηση των ονειρικών συμβολισμών με πραγματικά γεγονότα είναι από μόνη της αντιφατική και δέχεται πολλές ερμηνείες.

Χιμπατζήδες που ξεπερνούν στην 'εξυπνάδα' πανεπιστημιακούς φοιτητές!




Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα, νεαροί χιμπατζήδες είναι καλύτεροι από τους φοιτητές πανεπιστημίου όσον αφορά στο παίξιμο ενός computer game, που ελέγχει την αριθμητική μνήμη. Τα αποτελέσματα του πειράματος που δημοσιεύτηκαν στις 4 Δεκεμβρίου στο περιοδικό Current Biology, έδειξαν ότι οι φοιτητές δεν κατάφεραν καν να πλησιάσουν τις επιδόσεις των χιμπατζήδων. Ένας νεαρός χιμπατζής που ονομάζεται Ayumu, ο οποίος στον ελεύθερο χρόνο του αγοράζει μόνος του σνακ από το αυτόματο μηχάνημα, επέδειξε σκορ 76% σωστών απαντήσεων μέσα στο παιχνίδι. Ο μέσος όρος των ενήλικων ανθρώπων στο ίδιο παιχνίδι, ήταν μόλις 36%.

Αυτή η έρευνα είναι από τις πρώτες που παρουσιάζουν το ότι, τουλάχιστον κάτω από κάποιες ειδικές περιστάσεις, η μνήμη των χιμπατζήδων μπορεί να υπερέχει από αυτή των ανθρώπων. "Κανένας ενήλικας άνθρωπος δεν κατάφερε να προσεγγίσει το επίπεδο του Ayumu" δηλώνει ο καθηγητής Tetsuro Matsuzawa, διευθυντής του ερευνητικού ινστιτούτου του Πανεπιστημίου του Κιότο.

"Οι νεαροί χιμπατζήδες είναι καλύτεροι από τους ανθρώπους σε έργα μνήμης" λέει ο Matsuzawa. "Οι νεαροί χιμπατζήδες μπορούν να συλλάβουν πολλά αριθμητικά σύμβολα σε μια στιγμή, χωρίς να υπάρχει μείωση της μνημονικής τους απόδοσης, καθώς ο χρόνος που συγκρατούν τα νούμερα στη μνήμη τους ποικίλλει".

Ο Matsuzawa αναφέρεται σε ένα παιχνίδι που μοιάζει με το γνωστό μνημονικό παιχνίδι ταιριάσματος καρτών, που υπάρχει σε πολλούς οικιακούς ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, οι τρεις νεαροί χιμπατζήδες παίχτες, οι μητέρες τους και άνθρωποι φοιτητές, έλαβαν μέρος σε ένα πειραματικό παιχνίδι, όπου τους παρουσιάστηκε σε μια οθόνη μια σειρά αριθμών, από το 1 έως το 9. Οι αριθμοί αντικαταστάθηκαν στη συνέχεια με λευκά τετράγωνα, τα οποία οι παίχτες θα έπρεπε να αγγίξουν με βάση τις γνώσεις που έχουν για την ακολουθία των αριθμών.

Για παράδειγμα, εάν είχαν εμφανιστεί στην οθόνη οι αριθμοί 2,3,5,8 και 9, ο παίχτης θα έπρεπε να αγγίξει τα λευκά τετράγωνα με αυτή τη σειρά. Αυτό που μπέρδεψε τους ανθρώπους παίχτες ήταν η χρονική διάρκεια που εμφανίστηκαν αρχικά οι αριθμοί στην οθόνη. Όσο πιο μικρή ήταν η διάρκεια, τόσο χειρότερο αποτέλεσμα είχαν στο παιχνίδι.

Αντίθετα, σύμφωνα με τον καθηγητή Matsuzawa, η απόδοση του Ayumu ήταν συνεχώς η ίδια, ανεξάρτητα με τη χρονική διάρκεια που είχε στη διάθεσή του για να κοιτάξει τους αριθμούς. Ο καθηγητής απέτυχε να μπερδέψει τον χιμπατζή, ακόμα και όταν πρόβαλε σ΄ αυτόν 5 νούμερα μέσα σε χρονικό διάστημα 210 χιλιοστών του δευτερολέπτου.

Πρόκειται για κάποιο διαφορετικό και εξαιρετικό είδος μνήμης; Οι μητέρες των χιμπατζήδων καθώς και οι ενήλικοι άνθρωποι είχαν όλοι χειρότερες επιδόσεις από τους νεαρούς χιμπατζήδες, πιθανότατα λόγω ενός φαινομένου που ονομάζεται 'φωτογραφική φαντασία' (eidetic imagery).

"Αυτή είναι μία ειδική μνημονική ικανότητα που περιγράφει την διατήρηση μίας ακριβούς και λεπτομερούς εικόνας μέσα σε μία περίπλοκη σκηνή ή μοτίβο" λέει ο καθηγητής. Πολλά ανθρώπινα παιδιά έχουν επίσης αυτήν την ικανότητα, η οποία όμως εξασθενεί καθώς μεγαλώνουν.

Παρόλο που οι χιμπατζήδες στο φυσικό τους περιβάλλον δεν παίζουν παιχνίδια σε ηλεκτρονικούς υπολογιστές, χρησιμοποιούν τις ίδιες δεξιότητες για να εκτιμήσουν τον αριθμό των φρούτων που ωριμάζουν επάνω σ' ένα δέντρο, να ιεραρχήσουν τις θέσεις τους μέσα στο κοπάδι τους και να αξιολογήσουν θέσεις και αριθμητική δύναμη των εχθρών τους, μέσα σε ελάχιστο χρόνο.

Ο Matsuzawa θεωρεί ότι υπάρχει μία νοητική ανταλλαγή μεταξύ της μνήμης και της διαδικασίας συμβολισμού, ιδιαίτερα όσον αφορά στην γλώσσα των ανθρώπων. Ίσως αυτό να εξηγεί την φαινομενική παρακμή της μνημονικής ικανότητας, αργότερα.

Ο Δρ. James Anderson, μέλος της πρωτεύουσας ερευνητικής ομάδας της Σκοτίας στο Πανεπιστήμιο του Στίρλινγκ, σχολιάζει ότι η νέα αυτή έρευνα είναι εντυπωσιακή σε πολλά επίπεδα: "Οπωσδήποτε υπάρχει το σημαντικό εύρημα ότι νέοι χιμπατζήδες ξεπερνούν στις επιδόσεις και τους ενήλικους χιμπατζήδες, αλλά και τους ανθρώπους, όσον αφορά έργα με αριθμούς" δηλώνει ο καθηγητής. "Αυτό φυσικά μας οδηγεί να στοχαστούμε επάνω στην ανάπτυξη των γνωστικών δυνατοτήτων που εμπλέκονται σε τέτοια έργα, όχι μόνον όσον αφορά στην ανάπτυξη κάποιου υποκειμένου, αλλά αναφορικά με τις δυνατότητες ολόκληρου του είδους" συμπληρώνει.

"Η συγκεκριμένη έρευνα αποτελεί εξάλλου ένα έξοχο παράδειγμα, σχετικά με το πώς καλά εργαστηριακά πειράματα, μπορούν να αποκαλύψουν δυνατότητες που θα ήταν πολύ δύσκολο να ανιχνευτούν, εάν όχι αδύνατο, μέσω μελέτης που χρησιμοποιεί μόνο παρατηρήσεις".

Μαύρη γάτα: μυστήριο, μύθος και συμβολισμός


Κανένα άλλο είδος γάτας, καθαρόαιμο ή όχι, δεν είναι περισσότερο βουτηγμένο στο μύθο και το μυστήριο, όσο είναι η μαύρη γάτα. Από το βασικό χαρακτηρισμό «καλότυχη κακότυχη», μέχρι τον περίπλοκο συμβολισμό που σχετίζεται με διαφορετικές χώρες, οι μαύρες γάτες έχουν υπάρξει τμήμα της πολιτιστικής ιστορίας του κόσμου, από την αυγή του καταγεγραμμένου χρόνου.

Χωρίς αμφιβολία, η πιο κοινή συσχέτιση αφορά τις μάγισσες και τις μαύρες γάτες ως οικείες τους, μαζί με βατράχους, πουλιά και φίδια. Οι παγανιστικές θρησκείες στην Ευρώπη είχαν τη μαγεία ως κυρίαρχή τους πίστη και αυτή σχετιζόταν με ζώα της φύσης, συμπεριλαμβανομένων των γάτων. Καθώς ο Χριστιανισμός έγινε πιο ισχυρός, το 15ο αιώνα το κυνήγι μαγισσών επικεντρώθηκε γύρω από ηλικιωμένες γυναίκες, που ήταν πιο πιθανό να ζουν μόνες τους και να έχουν γάτες ως συντροφιά.

Οι γυναίκες έγιναν ο κύριος στόχος μομφής αν κάποιο είδος καταστροφής χτυπούσε κάποιο χωριό, ιδιαίτερα αν είχαν ένα γάτο που ήταν μαύρος, το χρώμα της μαγείας και του μυστηρίου. Αφθονούν οι ιστορίες σχετικά με μεταμορφώσεις, στις οποίες κάποια γάτα τραυματιζόταν κατά τη διάρκεια που είχε κάποια μάχη με δεισιδαίμονες ανθρώπους. Την ημέρα οι γυναίκες που είχαν συσχετιστεί με τις γάτες βρισκόντουσαν να έχουν παρόμοια τραύματα. Η εικόνα μιας μάγισσας να καίγεται στον πάσσαλο μαζί με τη γατίσια συντροφιά της είναι βαθιά χαραγμένη στην ιστορία, ακόμη και μέσα στην παράδοση της Αμερικής το 17ο αιώνα. Υπήρχε ακόμη η πεποίθηση ότι οι γάτες θυσιάζονταν από μάγισσες κατά τη διάρκεια των τελετουργικών τους, αλλά αυτό έρχεται σε αντίφαση με το φιλικό προς τη φύση πνεύμα της μαγείας.

Είναι κάποιες φορές δύσκολο να διακρίνει κανείς τη μυθολογία της μαύρης γάτας από τις γάτες γενικά. Η εικόνα της γάτας που περιτυλίγεται σε ένα κύκλο όπως ένα ερπετό, μπορεί να ερμηνευτεί ως σύμβολο της αιωνιότητας ή ακόμα και ως σύμβολο της κόλασης, που οδηγεί στη δοξασία ότι οι μαύρες γάτες είναι μοχθηρές.

Υπάρχει ακόμη η εικόνα του κοσμικού Καταστροφέα, στην οποία η γάτα και το φίδι παλεύουν μεταξύ τους. Καθώς η ουράνια γάτα του ηλιακού θεού Ρα πάλεψε με το σκοτάδι της νύχτας, ο Καταστροφέας πήρε τη μορφή ενός φιδιού. Ωστόσο, το φίδι μπορεί να είναι επίσης ένα σύμβολο φωτός και ζωής. Καθώς ο ήλιος έδυε, έπαιρνε τη μορφή ενός φλεγόμενου φιδιού και η γάτα τότε γινότανε σκοτάδι, θάνατος και χάος. Οι Καταστροφείς δεν είναι ούτε αρσενικοί, ούτε θηλυκοί, αν και η περιβάλλουσα άποψη για τη γάτα την οδηγούσε στο να εμφανίζεται ως ένα σύμβολο για την σκοτεινότερη πλευρά της θηλυκότητας.

Ως τέτοια η μαύρη γάτα έγινε μια από τις μεγαλύτερες θεότητες της καταστροφής, γνωστή για το παιχνίδι της γάτας και του ποντικιού με τους νεαρούς θεούς της γονιμότητας της άνοιξης. Έκανε έρωτα μαζί τους, τους ευνούχιζε και τέλος τους σκότωνε.

Δύο μαύρες γάτες έσερναν το άρμα της ηλιακής θεάς Φρέγια. Οδηγώντας τις Βαλκυρίες έγινε γνωστή ως η θεά του θανάτου. Στη Γερμανία ήταν γνωστή ως Χελ και αντιπροσώπευε την καταστρεπτικότητα του χειμώνα. Ως ένας φορέας της Χελ, η μαύρη γάτα θεωρούνταν από πολλούς ως ένας οιωνός του θανάτου. Πολλές ιστορίες λέγονται για φαντάσματα μαύρων γατών, που εθεάθησαν από ανθρώπους στο κρεβάτι του θανάτου τους, ή από τους συγγενείς τους. Οι Γερμανοί και οι Ιταλοί πίστευαν ότι αν μια μαύρη γάτα πηδούσε πάνω στο κρεβάτι ενός άρρωστου ανθρώπου, ο θάνατός του ήταν αναπόφευκτος.

Οι Αιγύπτιοι ήταν γνωστό ότι ειδωλοποιούσαν τις γάτες και τους φερόντουσαν όπως στους βασιλείς. Βρέθηκε ένα νεκροταφείο που περιείχε χιλιάδες μούμιες από μαύρες γάτες. Ο φόνος μιας γάτας τιμωρούνταν με θάνατο. Έβλεπαν τη γάτα ως ένα νυχτερινό πλάσμα, που περπατούσε στις σκιές με μεγάλη αυτοπεποίθηση, με την τέλεια ικανότητα να νιώθει και να αισθάνεται το περιβάλλον στο σκοτάδι της νύχτας. Για το λόγο αυτό θεωρούνταν ως ένα ζώο σύμβολο της μεταθανάτιας ύπαρξης.

Στη Βρετανία και την Ιαπωνία αν ο δρόμος ενός ανθρώπου διασταυρωνόταν με μιας γάτας, αυτό θα του έφερνε καλοτυχία, αλλά η ίδια συγκυρία θεωρείται ως κακοτυχία στις Ηνωμένες Πολιτείες και διάφορες Ευρωπαϊκές χώρες. Μια σκωτική πρόληψη θεωρεί τη θέαση μιας μαύρης γάτας στη βεράντα ενός σπιτιού ως σημάδι ευημερίας. Οι αγρότες της Λάτβια πιστεύουν ότι οι μαύρες γάτες στις δεξαμενές των σπόρων τους είναι το πνεύμα του Rungis, ενός θεού της συγκομιδής. Σε αντίθεση, οι κινέζοι πίστευαν ότι οι μαύρες γάτες ήταν οι προάγγελοι λιμών και φτώχειας.

Στη Φιλανδία θεωρούσαν ότι οι μαύρες γάτες μετέφεραν τις ψυχές των νεκρών στον άλλο κόσμο. Οι Κέλτες πίστευαν ότι οι μαύρες γάτες ήταν μετεμψυχωμένα όντα, ικανά να βλέπουν στο μέλλον. Στην Ινδία πιστεύεται ότι μια μετενσαρκωμένη ψυχή θα μπορούσε να απελευθερωθεί ρίχνοντας μια μαύρη γάτα μέσα σε μια φωτιά. Στη Βεγγάλη οι γυναίκες του λαού μπορούσαν να μετατρέψουν την ψυχή τους σε μαύρη γάτα και πίστευαν πως οποιοδήποτε κακό πάθαινε η γάτα θα το υπέφερε και η γυναίκα. Στη Νορμανδία υπήρχε η δοξασία, πως εάν κάποιος διασταυρώσει την πορεία του με την πορεία μιας γάτας στο φως του φεγγαριού, ήταν πολύ πιθανό να πεθάνει από επιδημία, ενώ στη Ρωσία έπρεπε κανείς σ' αυτήν την περίπτωση να αλλάξει δρόμο ή να τον περάσει κρατώντας ένα κουμπί. Ωστόσο, η μπλε γάτα (το μπλε θεωρείται ως λιγότερο έντονο μαύρο) της Ρωσίας, ήταν το αγαπημένο ζώο του Τσάρου Νικόλαου Ι και θεωρούνταν πως έφερνε καλοτυχία.

Οι μαύρες γάτες έχουν χρησιμοποιηθεί με μεγάλη συχνότητα στον χώρο της διαφήμισης. Το άρωμα 'My Sin', τα πυροτεχνήματα 'Black Cat' και το ομώνυμο ταϊλανδέζικο Ουίσκι, χρησιμοποιούν την εικόνα της στο λογότυπό τους. Η εταιρία Carreras που κατασκεύαζε στην Αγγλία τσιγάρα από τα μέσα του 1800 μέχρι το 1950, χρησιμοποιούσε μια μαύρη γάτα ως λογότυπο στα πακέτα της. Η βιομηχανία της εταιρίας άνοιξε το 1928 και στην πρόσοψή της είχε μια αναπαράσταση που αποτελούνταν από δύο μπρούτζινες γάτες με ύψος 2 μέτρα η καθεμία και οι οποίες φύλαγαν την κύρια είσοδο, ενώ την πρόσοψη συμπλήρωναν 10 ακόμα μαύρες γάτες. Το σχέδιο του κτιρίου είχε αντλήσει έμπνευση από την ανακάλυψη του τύμβου του Τουταγχαμών και του ναού της Βούβαστις, της θεάς που είχε γατίσιο κεφάλι.

Σε πολιτικό επίπεδο η μαύρη γάτα έχει συνδεθεί με τον αναρχισμό και ακόμα και σήμερα αποτελεί σύμβολο της εργατικής κίνησης. Σε κοινωνικό επίπεδο οι μαύρες γάτες της εποχής μας κυκλοφορούν άνετα σε διαμερίσματα φορώντας ονόματα όπως 'Όνυξ', 'Έβενος', 'Σκιά', κ.λπ.. Ολοένα και αποσυνδέονται από το μυστηριώδες παρελθόν τους, υπάρχουν όμως και εκείνοι που διστάζουν μα υιοθετήσουν μια τέτοια γάτα, χωρίς να ομολογούν ανοιχτά την πρόληψή τους. Όποια κι αν είναι η ερμηνεία που δίνουμε σήμερα στις μαύρες γάτες, το σίγουρο είναι ότι η φήμη τους (όποια κι αν είναι αυτή) δεν είναι αβάσιμη.

Κυλά ο χρόνος πιο αργά όταν βρισκόμαστε σε κίνδυνο;


Στις μάχες του Matrix, ο Neo μπορούσε να αποφύγει τις σφαίρες που του έριχναν, επειδή ο χρόνος κυλούσε αργότερα γι’ αυτόν. Και στον πραγματικό κόσμο, άνθρωποι που βρίσκονται σε κίνδυνο συχνά νιώθουν ότι ο χρόνος γι΄ αυτούς τρέχει με πιο αργή ταχύτητα. Αυτή η διαστρέβλωση του χρόνου δεν οφείλεται στην επιτάχυνση της εγκεφαλικής λειτουργίας λόγω της αδρεναλίνης, αλλά αντίθετα, η αίσθηση αυτή φαίνεται πως αποτελεί ένα είδος ψευδαίσθησης, όπως υποστηρίζει μία ομάδα ερευνητών από το πανεπιστήμιο του Houston.

Για να διαπιστώσουν εάν ο κίνδυνος μπορεί να κάνει τους ανθρώπους να αντιληφθούν ότι ο χρόνος κυλάει πιο αργά, επιστήμονες του Baylor College της Ιατρικής Σχολής του Houston, προσπάθησαν να διεξάγουν μία έρευνα στην οποία τρόμαζαν εθελοντές. Οι τεχνικές που μοιάζουν με παιχνίδια που συναντά κανείς σε Λούνα Παρκ δεν ήταν ικανές να προκαλέσουν τέτοιον κίνδυνο που να μπορέσει να αργοπορήσει τον χρόνο.

Έτσι, οι ερευνητές δοκίμασαν να 'πετάξουν' τους εθελοντές στο κενό, από μεγάλο ύψος. Τους ζήτησαν να βουτήξουν με την πλάτη στο κενό χωρίς προστατευτικά σκοινιά, σε ένα ειδικό δίχτυ που ανέκοπτε την πτώση τους. Τα 3 δευτερόλεπτα πτώσης από ύψος 45 μέτρων, στάθηκαν ικανά να 'κόψουν τη χολή' των εθελοντών. "Είναι το πιο τρομακτικό πράγμα που έχω κάνει ποτέ στη ζωή μου" δήλωσε ο ερευνητής David Eagleman, νευροεπιστήμονας του ιατρικού κολεγίου Baylor. "Ήξερα ότι ήταν απολύτως ασφαλές, όπως επίσης ότι ήταν ο τέλειος τρόπος για να προκληθεί στους ανθρώπους η αίσθηση ότι αυτό που τους συνέβαινε διαρκούσε περισσότερο χρόνο".

Πράγματι, οι εθελοντές εκτίμησαν ότι η δική τους πτώση ήταν κατά ένα τρίτο διαρκέστερη από την πτώση των άλλων εθελοντών, την οποία παρακολουθούσαν.

Για να διαπιστώσει ο Eagleman και οι συνεργάτες του, εάν αυτή η τεχνητά προκαλούμενη αίσθηση κινδύνου, μπορούσε να κάνει τους εθελοντές να βλέπουν και να αντιλαμβάνονται περισσότερα πράγματα μέσα στον ίδιο χρόνο, κατασκεύασε μια συσκευή που λέγεται 'χρονόμετρο αντίληψης' και το οποίο ήταν δεμένο στους καρπούς των εθελοντών. Η συσκευή που έμοιαζε με ρολόι, εμφάνιζε αριθμούς στην οθόνη της. Οι επιστήμονες μπορούσαν να ρυθμίσουν την ταχύτητα με την οποία εμφανιζόντουσαν οι αριθμοί, τόσο ώστε να είναι πολύ γρήγοροι και να μην μπορεί κανείς να τους δει υπό φυσιολογικές συνθήκες.

Εάν η λειτουργία του εγκεφάλου επιταχύνεται στον κίνδυνο, οι ερευνητές θεώρησαν ότι οι αριθμοί στο 'χρονόμετρο αντίληψης' θα εμφανίζονταν αρκετά αργά, ώστε να μπορούν να διαβαστούν από τους εθελοντές κατά τη διάρκεια της πτώσης τους.

Ωστόσο, βρέθηκε ότι οι εθελοντές δεν μπορούσαν να διαβάσουν τους αριθμούς πιο γρήγορα από όσο μπορούσαν να τους διαβάσουν όταν αυτοί εμφανίζονται σε κανονικές ταχύτητες.

"Ανακαλύψαμε ότι οι άνθρωποι δεν είναι σαν τον Neo στο Matrix, που μπορεί να αποφεύγει τις σφαίρες σε slow motion", δήλωσε ο Eagleman.

Τέχνασμα της μνήμης

Κάποιες φορές, η στρέβλωση του χρόνου φαίνεται ότι οφείλεται σε ένα τέχνασμα που κάνει η ίδια η μνήμη του ανθρώπου. Όταν κάποιος φοβάται, μία εγκεφαλική περιοχή που λέγεται αμυγδαλή γίνεται πιο ενεργή, παράγοντας περισσότερες αναμνήσεις που προστίθενται σε αυτές που παράγονται υπό φυσιολογικές συνθήκες από άλλα μέρη του εγκεφάλου.

"Κατά αυτόν τον τρόπο, τρομακτικά γεγονότα είναι συνδεδεμένα με πιο πλούσιες και πιο πυκνές αναμνήσεις" εξηγεί ο Eagleman. Και όσο περισσότερες αναμνήσεις μπορεί να έχει κανείς από ένα γεγονός, τόσο πιο μεγάλη διάρκεια πιστεύει ότι έχει το γεγονός αυτό".

Προσθέτει ότι αυτή η ψευδαίσθηση "σχετίζεται με το φαινόμενο, ότι ο χρόνος μοιάζει σα να τρέχει γρηγορότερα καθώς ο άνθρωπος μεγαλώνει. Όταν κάποιος είναι παιδί, έχει πλούσιες αναμνήσεις για κάθε του εμπειρία. Όταν μεγαλώνει, έχοντας δει περισσότερα πράγματα οι αναμνήσεις που του δημιουργούνται είναι λιγότερες. Έτσι, όταν ένα παιδί θυμάται πως ήταν το καλοκαίρι που πέρασε, του φαίνεται σα μια αιωνιότητα, ενώ οι μεγάλοι δεν καταλαβαίνουν πότε πρόλαβε και τέλειωσε".

Αυτή η έρευνα θα μπορούσε να βοηθήσει στην καλύτερη κατανόηση των δυσλειτουργιών που σχετίζονται με τον χρόνο, όπως η σχιζοφρένεια. Ο Eagleman θεωρεί ότι χρειάζεται πολύ δουλειά για να κατανοήσουμε αυτήν τη μηχανή 'εικονικής πραγματικότητας' στην οποία είμαστε όλοι παγιδευμένοι.

Οι έρευνες για διάφορες διαστάσεις του θέματος της αντίληψης είναι πολλές και συχνά αντιφατικές μεταξύ τους. Το σίγουρο είναι πως έχουμε να μάθουμε πολλά ακόμα για τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο και για τους μηχανισμούς μέσω των οποίων σχηματίζουμε εικόνες και για τον εαυτό μας, αλλά και για τα πάντα γύρω από εμάς.

Ο χρόνος είναι δισδιάστατος! Η μία του διάσταση μας είχε ξεφύγει...

Θα μπορούσε η έννοια του ‘υπερχρόνου’ να συντελέσει στην ανάπτυξη μιας θεωρίας των πάντων;




Ένας επιστήμονας από το τμήμα Φυσικής και Αστρονομίας του πανεπιστημίου της Νότιας Καλιφόρνια συνέταξε μία παράξενη πρόταση που αφορά στο ότι υπάρχουν δύο διαστάσεις χρόνου και όχι μία όπως μέχρι στιγμής υποθέταμε. Πρότεινε ακόμα και τον τρόπο για να ελεγχθεί πειραματικά η πρωτοφανής αυτή ιδέα, στο έτος που μας έρχεται.

Ο χρόνος δεν είναι πλέον μία απλή γραμμή που έρχεται από το παρελθόν και πηγαίνει στο μέλλον μέσα σε έναν τετραδιάστατο κόσμο που περιλαμβάνει τρεις χωρικές διαστάσεις και μία τέταρτη χρονική διάσταση. Αντίθετα, ο φυσικός Itzhak Bars οραματίζεται το πέρασμα των χρονικών στιγμών με τη μορφή καμπύλων που είναι ενσωματωμένες σε ένα πλέγμα έξι διαστάσεων, δύο εκ των οποίων αφορούν στον χρόνο και οι υπόλοιπες στον χώρο. "Δεν υπάρχει μόνο μία διάσταση του χρόνου", δηλώνει ο Itzhak Bars του πανεπιστημίου της Νότιας Καλιφόρνια στο Λος Άντζελες. "Υπάρχουν δύο. Μία ολόκληρη διάσταση χρόνου και ακόμα μία διάσταση χώρου είχαν μέχρι τώρα περάσει τελείως απαρατήρητες σ' εμάς."

Ισχυρίζεται πως η θεωρία του που ονομάζεται 'φυσική δύο χρόνων' (Two time Physics ή 2T-Physics) και την οποία ανέπτυσσε για περισσότερο από μία δεκαετία, μπορεί να βοηθήσει να λυθούν προβλήματα σχετικά με τις ήδη υπάρχουσες κοσμολογικές θεωρίες και ιδιαίτερα, έχει σημαντική προβλεπτικότητα που μπορεί να ελεγχθεί σε ένα προσεχές πείραμα με σωματίδια. Εάν επιβεβαιωθεί, θα μπορούσε να ανοίξει το δρόμο για μία ΄θεωρία των πάντων' που ενώνει όλους τους φυσικούς νόμους του σύμπαντος σε έναν, και ιδιαίτερα την γενική σχετικότητα που εξηγεί τη βαρύτητα και τη δομή του σύμπαντος σε μεγάλη κλίμακα, με την κβαντική θεωρία που εξηγεί τα φαινόμενα του υποατομικού κόσμου.

Στην αναζήτηση μιας θεωρίας που θα μπορούσε να αγκαλιάζει τα πάντα, οι επιστήμονες για δεκαετίες προσθέτουν στις εξισώσεις τους όλο και περισσότερες χωρικές (αλλά πολύ μικρής κλίμακας) διαστάσεις. Ήδη από το 1920 οι μαθηματικοί ανακάλυψαν ότι η εισαγωγή μιας τέταρτης χωρικής διάστασης θα μπορούσε να βοηθήσει στη συμφιλίωση των θεωριών για τον ηλεκτρομαγνητισμό και τη βαρύτητα. Σήμερα, θεωρητικοί φυσικομαθηματικοί μελετούν μία θεωρία που λέγεται 'θεωρία Μ' και που προσθέτει ακόμα μία διάσταση, προτείνοντας ένα σύνολο 11 διαστάσεων, 10 χωρικών και μίας χρονικής.

Μέχρι στιγμής όμως, υπήρχε μια επιφύλαξη όσον αφορά στη μελέτη της χρονικής διάστασης, επειδή εμπεριέχει μη αναμενόμενες συνέπειες, όπως το ταξίδι στον χρόνο. Εάν άλλαζε η εικόνα που έχουμε για τον χρόνο από μία γραμμή σε ένα επίπεδο (δηλαδή από μία σε δύο διαστάσεις), θα σήμαινε πως η πορεία μεταξύ του παρελθόντος και του μέλλοντος θα μπορούσε να σχηματίσει βρόγχο, επιτρέποντας την μετακίνηση μπροστά και πίσω στον χρόνο ή ακόμα και το πασίγνωστο 'παράδοξο του παππού', σύμφωνα με το οποίο, θα μπορούσε κανείς να ταξιδέψει στο παρελθόν και να σκοτώσει τον παππού του πριν από τη γέννηση της μητέρας του, αποτρέποντας έτσι τη γέννηση του ιδίου!

Ο Bars παρατήρησε για πρώτη φορά ενδείξεις που συνηγορούσαν στην ύπαρξη μιας επιπλέον διάστασης, στα πλαίσια της θεωρίας Μ το 1995, και όταν το ερεύνησε περισσότερο ανακάλυψε πως το 'παράδοξο του παππού' και άλλοι φόβοι που σχετίζονται με τα ταξίδια στο χρόνο, θα μπορούσαν να ξεπεραστούν εάν γινόταν χρήση μίας νέας μορφής συμμετρίας (όσον αφορά στη σχέση μεταξύ της θέσης και της ορμής ενός αντικειμένου). Αυτή είναι η συμμετρία που θα μπορούσε να βοηθήσει να εναρμονιστούν οι δύο ισχυρότερες θεωρίες της φυσικής του 20ου αιώνα, δηλαδή η κβαντομηχανική και η σχετικότητα.

Η πρόσθεση μία επιπλέον διάστασης χρόνου δεν μπορεί να λύσει τα πάντα ωστόσο. Για να προκύψουν εξισώσεις που θα μπορούν να λειτουργήσουν με τη νέα μορφή συμμετρίας που περιγράφει τον κόσμο με ακρίβεια, χρειάζεται επίσης και μία επιπλέον διάσταση χώρου (μεγάλης κλίμακας), δίνοντας ένα σύνολο τεσσάρων χωρικών διαστάσεων. Σύμφωνα με τον Bars, ο γνωστός τετραδιάστατος κόσμος που παρατηρούμε γύρω μας είναι μερικώς μία 'σκιά' της εξαδιάστατης πραγματικότητας, όπως ένα χέρι μπορεί να παράγει διαφορετικές σκιές σε έναν τοίχο εάν το φωτίσουμε από διαφορετικές γωνίες. Αν και δεν μπορούμε να αντιληφθούμε άμεσα την επιπλέον χρονική διάσταση, μπορούμε να έχουμε μία εποπτεία της έννοιας μέσω των διαφορετικών προοπτικών από τις διαφορετικές 'σκιές'.

Ο Bars ακόμα αναφέρεται σε ήδη υπάρχουσες ενδείξεις που συνηγορούν στη θεωρία του και αφορούν φυσικά φαινόμενα σε μακροσκοπική και μικροσκοπική κλίμακα. Επιπλέον, πιστεύει πως περισσότερα ακόμα στοιχεία θα προκύψουν όταν τον επόμενο χρόνο θα γίνουν πειράματα σύγκρουσης σωματιδίων στο CERN της Γενεύης, που θα δημιουργήσουν, άγνωστα μέχρι στιγμής, 'υπερσυμμετρικά' σωματίδια.

Η θεωρία του Bars μας βάζει απέναντι σε ένα ερώτημα: αποτελεί η πρότασή του μία μαθηματική μόνο σύλληψη, ή μία πραγματική φυσική οντότητα;

Εκείνος, επιμένει ότι οι επιπλέον διαστάσεις του, είναι κάτι περισσότερο από μαθηματικές επινοήσεις. Πιστεύει ότι υπάρχουν πραγματικά και είναι τόσο αληθινές όσο οι τρεις διαστάσεις του χώρου και η μία διάσταση του χρόνου, που μέχρι στιγμής είχαμε εντάξει στη σύλληψή μας για την πραγματικότητα.

Τα 9 μεγαλύτερα μυστήρια του Νου και της Ζωής

Ζούμε σε έναν κατά το μεγαλύτερο μέρος άγνωστο και ίσως κάπως μυστηριώδη κόσμο, προσπαθώντας από τις πιο μακρινές στιγμές του παρελθόντος να ξεκλειδώσουμε τα μυστικά του, που είναι και τα μυστικά της ύπαρξής μας. Χιλιάδες είναι τα ερωτήματα που έχουν διατυπωθεί ανά τους αιώνες, κάποια από αυτά απαντήθηκαν, κάποια άλλα όχι. Πολλές φορές δε φαίνεται, πως μια απάντηση γεννάει και νέα ερωτήματα. Κάπως έτσι έγινε και με το νου του ανθρώπου. Βαδίζοντας στον 21ο αιώνα η σύγχρονη επιστήμη έχει προσεγγίσει σε μεγάλο βαθμό την κατανόηση νοητικών λειτουργιών, που πριν από μερικούς αιώνες φαινόντουσαν ερωτήματα που θα παρέμεναν για πάντα μυστηριώδη. Τα έχει όμως απαντήσει, ή απλά άνοιξε το κουτί της Πανδώρας;

Όνειρα

Αν ρωτούσατε 10 ανθρώπους σχετικά με τη φύση των ονείρων, πιθανότατα θα παίρνατε 10 διαφορετικές απαντήσεις. Κι αυτό, επειδή οι επιστήμονες ακόμα προσπαθούν να λύσουν το μυστήριο. Μία πιθανότητα: τα όνειρα ασκούν το νου ενεργοποιώντας συνάψεις μεταξύ νευρικών κυττάρων. Άλλη θεωρία είναι ότι οι άνθρωποι ονειρεύονται για στόχους και αισθήματα που δεν πραγματώθηκαν κατά τη διάρκεια της ημέρας και η διαδικασία των ονείρων βοηθάει στη στερεοποίηση των σκέψεων και των αναμνήσεων. Γενικά, οι επιστήμονες συμφωνούν ότι ονειρευόμαστε κυρίως κατά τη διάρκεια του βαθύτερου σταδίου του ύπνου, του ονομαζόμενου ύπνου REM (REM: Rapid Eye Movement γρήγορη κίνηση των ματιών), αν και συμβαίνει να βλέπουμε όνειρα και στα υπόλοιπα στάδια του ύπνου.


Αισθήσεις από μέλη φαντάσματα

Υπολογίζεται πως περίπου το 80% των αναπήρων (με κολοβώματα) έχουν αισθήσεις που περιλαμβάνουν θερμότητα, φαγούρα, πίεση και πόνο και που προέρχονται από το αφαιρεμένο μέλος. Τα άτομα που βιώνουν αυτό το φαινόμενο, το οποίο είναι γνωστό ως 'μέλος φάντασμα', νιώθουν σαν το μέλος που έχουν χάσει να είναι ακόμα μέρος του σώματός τους. Μία εξήγηση θεωρεί ότι τα νεύρα που αντιστοιχούν στο απολεσθέν μέλος δημιουργούν νέες συνδέσεις με τον νωτιαίο μυελό και συνεχίζουν να στέλνουν σήματα στον εγκέφαλο σα να υπήρχε το μέλος ακόμα εκεί. Μια άλλη πιθανότητα είναι πως ο εγκέφαλος είναι ρυθμισμένος να λειτουργεί θεωρώντας πως υπάρχει ολόκληρο το σώμα, δηλαδή ο νους συνεχίζει να διατηρεί ένα σχεδιάγραμμα του σώματος στο οποίο περιλαμβάνει όλα τα μέλη του.

Το βιολογικό ρολόι

Βρίσκεται στον υποθάλαμο και ονομάζεται υπερχιασματικός πυρήνας, ή βιολογικό ρολόι και προγραμματίζει το σώμα να ακολουθεί έναν ρυθμό 24 ωρών (κιρκαδιανός ρυθμός). Το πιο ευδιάκριτο αποτέλεσμα του κιρκαδιανού ρυθμού είναι ο κύκλος του ύπνου και της εγρήγορσης, αλλά το βιολογικό ρολόι επίσης ελέγχει τη λειτουργία της πέψης, τη θερμοκρασία του σώματος, την πίεση του αίματος και την παραγωγή ορμονών. Ερευνητές έχουν βρει ότι η ένταση του φωτός μπορεί να προσαρμόσει το ρολόι προς τα μπρος ή προς τα πίσω, ρυθμίζοντας την έκκριση της ορμόνης μελατονίνη. Η τελευταία διαφωνία αφορά στο εάν συμπληρώματα μελατονίνης θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην πρόληψη του jet lag, το σύνδρομο που προκαλείται όταν κάποιος πετάει με αεροπλάνο διασχίζοντας διαφορετικές ζώνες ώρας.

Μνήμη

Κάποιες εμπειρίες είναι δύσκολες να τις ξεχάσουμε, όπως ίσως το πρώτο φιλί. Αλλά πως διατηρείται όλη αυτή η 'ταινιοθήκη' της ζωής μας; Χρησιμοποιώντας εγκεφαλο-απεικονιστικές τεχνικές, οι επιστήμονες προσπαθούν να αποκαλύψουν τους μηχανισμούς που είναι υπεύθυνοι για τη δημιουργία και την αποθήκευση των αναμνήσεων. Έχουν ανακαλύψει ότι ο ιππόκαμπος που βρίσκεται στη φαιά ουσία του εγκεφάλου, θα μπορούσε να λειτουργεί σαν ένα κουτί μνήμης. Αλλά αυτή η περιοχή διατήρησης των μνημών δεν είναι πλήρως διακριτή. Προκύπτει πως τόσο αληθινές, όσο και ψευδείς αναμνήσεις μπορούν να ενεργοποιήσουν ίδιες εγκεφαλικές περιοχές. Για να ανακληθεί η πραγματική ανάμνηση, κάποιοι ερευνητές ζητούν σε ένα υποκείμενο να την ανακαλέσει μαζί με τα περιβάλλοντα γεγονότα που σχετίζονται μ' αυτή, κάτι που είναι δύσκολο εάν το γεγονός δεν έχει συμβεί στην πραγματικότητα.

Γέλιο

Το γέλιο αποτελεί μία από τις πιο δυσνόητες ανθρώπινες συμπεριφορές. Επιστήμονες έχουν βρει πως κατά τη διάρκεια μιας περιόδου 'καλού γέλιου' ενεργοποιούνται τρεις εγκεφαλικές περιοχές: μία που αφορά τις νοητικές διεργασίες που συντελούν στην κατανόηση του αστείου, μία κινητική περιοχή που δίνει την χαρακτηριστική για το γέλιο κίνηση των μυών και μία συναισθηματική περιοχή που δίνει το αίσθημα της ιλαρότητας. Αλλά παραμένει άγνωστο γιατί ένα άτομο γελάει με τα ανόητα αστεία κάποιου φίλου του, ενώ κάποιο άλλο άτομο ξεκαρδίζεται παρακολουθώντας μία ταινία τρόμου. Ο John Morreall, που είναι ένας από τους σημαντικότερους ερευνητές του χιούμορ στο Κολέγιο William και Mary, βρήκε ότι το γέλιο είναι μία παιχνιδιάρικη αντίδραση σε ιστορίες που δεν παρουσιάζουν μία εννοιολογική συνάφεια που θα περιμέναμε. Άλλοι ερευνητές του πεδίου τονίζουν ότι το γέλιο είναι ένας τρόπος μη λεκτικής επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων που υποδηλώνει ότι αυτός που γελάει βρίσκεται σε κέφι. Ένα είναι σίγουρο: το γέλιο μας κάνει να νιώθουμε καλύτερα.

Κληρονομικότητα ή περιβάλλον

Σ' αυτή τη μακρόχρονη μάχη σχετικά με το εάν οι σκέψεις και οι προσωπικότητές μας ελέγχονται από γονίδια ή από το περιβάλλον, οι επιστήμονες έχουν έναν πειστικό όγκο στοιχείων που υποδηλώνει ότι ισχύουν ταυτόχρονα και τα δύο. Η δυνατότητα της μελέτης μεμονωμένων γονιδίων παρέχει ενδείξεις πως λίγο έλεγχο έχουμε επάνω στην κληρονομικότητά μας, ωστόσο σε πολλά πεδία, η άσκηση συγκεκριμένων πιέσεων και μεθόδων ανατροφής έχουν δείξει ισχυρή επίδραση σχετικά με το ποιοι είμαστε και τι κάνουμε.

Γιατί γερνάμε

Η αθανασία είναι μόνο για τις ταινίες του Hollywood. Αλλά γιατί γερνούν οι άνθρωποι; Γεννιόμαστε με ένα εύρωστο σώμα γεμάτο με μηχανισμός για να καταπολεμούν την ασθένεια και τους τραυματισμούς, που θα περίμενε κανείς ότι θα εξακολουθούσαν να μας προστατεύουν από δύσκαμπτες αρθρώσεις και άλλες ασθένειες που εμφανίζονται καθώς μεγαλώνουμε. Αλλά καθώς γινόμαστε μεγαλύτεροι, οι μηχανισμοί επιδιόρθωσης του σώματός μας αρχίζουν να μας εγκαταλείπουν. Ως αποτέλεσμα, η αντοχή μας απέναντι σε φυσικούς τραυματισμούς και φορτία ολοένα και μειώνεται. Οι θεωρίες που εξετάζουν το γιατί γερνάμε διακρίνονται σε δύο κατηγορίες: 1) όπως όλα τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά, η γήρανση θα μπορούσε να είναι απλά ένα τμήμα της ανθρώπινης γενετικής και με κάποιον τρόπο είναι ευεργετική για εμάς, 2) στην λιγότερο αισιόδοξη θέαση, η γήρανση δεν επιτελεί κανέναν σκοπό, αλλά είναι αποτέλεσμα της καταστροφής των κυττάρων που γίνεται κατά τη διάρκεια της ζωής μας. Κάποιοι λίγοι ερευνητές ωστόσο, πιστεύουν ότι η επιστήμη θα καταφέρει τελικά να επιβραδύνει τη γήρανση, τουλάχιστον τόσο ώστε να ζούμε διπλάσιο χρόνο από όσο ζούμε τώρα.

Κρυογονική

Το να ζει κανείς για πάντα ίσως δε γίνει ποτέ. Αλλά ένα πρωτοποριακό πεδίο που λέγεται κρυογονική θα μπορούσε να δώσει σε κάποιους ανθρώπους δύο ζωές. Ένα τέτοιο κέντρο είναι το Alcor Life Extension Foundation στην Αριζόνα, που αποθηκεύει σώματα σε θήκες που είναι γεμάτες με υγρό άζωτο σε θερμοκρασίες πολύ χαμηλές, των 320 βαθμών Fahrenheit (ή 78 Kelvin). Η ιδέα είναι πως ένα άτομο που πεθαίνει από μία ανίατη για τη σημερινή επιστήμη ασθένεια, θα μπορούσε να παγώσει και να αναζωογονηθεί στο μέλλον όταν βρεθεί η θεραπεία. Το σώμα του τέως θρυλικού παίχτη του μπέϊζμπολ Ted Williams είναι φυλαγμένο σε μία από τις καταψύξεις του Alcor. Όπως και τα άλλα σώματα που βρίσκονται εκεί, βρίσκεται σε μια θέση με το κεφάλι προς τα κάτω. Μ' αυτόν τον τρόπο, εάν ποτέ υπήρχε κάποια διαρροή στο δοχείο, ο εγκέφαλος θα παρέμενε μέσα στο ψυχρό υγρό. Ακόμα δεν έχει αναζωογονηθεί κανένα από τα κατεψυγμένα σώματα, επειδή δεν υπάρχει τέτοια τεχνολογία. Εάν το σώμα δεν καταψυχθεί στην ακριβώς κατάλληλη θερμοκρασία, τα κύτταρά του θα μετατραπούν σε πάγο και θα σπάσουν σε κομμάτια.

Συνείδηση

Όταν σηκωνόμαστε το πρωί, μπορεί να αντιλαμβανόμαστε ότι ο ήλιος μόλις σηκώθηκε, να ακούμε μερικά πουλιά να τιτιβίζουν, ή ακόμα να νιώθουμε μια στιγμή αγαλλίασης καθώς ο φρέσκος πρωινός αγέρας χαϊδεύει το πρόσωπό μας. Με άλλα λόγια, είμαστε συνειδητοί. Αυτό το περίπλοκο θέμα έχει παιδέψει την επιστημονική κοινότητα από την αρχαιότητα. Μόνο πρόσφατα οι νευροεπιστήμονες έχουν θεωρήσει τη συνείδηση ως ένα πραγματικό θέμα για έρευνα. Το μεγαλύτερο αίνιγμα είναι να εξηγηθεί το πώς οι διεργασίες που γίνονται στον εγκέφαλο δίνουν γένεση σε υποκειμενικές εμπειρίες. Για την ώρα όμως, αυτό που έχουν καταφέρει οι επιστήμονες είναι να συντάξουν μια μεγάλη λίστα από ερωτήσεις.

Ο "Κώδικας ντα Βίντσι" και το παρεκκλήσι του Ρόσλιν



Όσο πλησιάζει ο καιρός που το διάσημο πλέον μυθιστόρημα του Dan Brown «Ο Κώδικας ντα Βίντσι» θα εμφανιστεί στις κινηματογραφικές οθόνες, τόσο ο θόρυβος γύρω από το βιβλίο και από την ταινία αυξάνεται. Άρθρα, ποικίλα σχόλια, διαφήμιση, αναμονή! Αν μη τι άλλο, «Ο Κώδικας ντα Βίντσι» δεν αφήνει το περιβάλλον του ανεπηρέαστο. Μη εξαιρούμενου και του μεσαιωνικού παρεκκλησιού του Ρόσλιν, ενός από τα σημεία-σταθμούς του δυναμικού σεναρίου του έργου.

Το διάσημο παρεκκλήσι που ιδρύθηκε το 1446 και βρίσκεται δίπλα στο μικρό χωριό Midlothian στο Ρόσλιν της Σκοτίας, φαίνεται ότι τον τελευταίο καιρό έχει γίνει ακόμα πιο διάσημο, καθώς η προσέλευση των τουριστών για να ξεναγηθούν στους χώρους του έχει αυξηθεί σημαντικά. Και υπεύθυνος για αυτό είναι ο... Dan Brown. Αξίζει να σημειωθεί και η παράλληλη αύξηση προσέλευσης στο μουσείο του Λούβρου, τον τόπο που ξεκινάει η δραματική πλοκή του «Κώδικα Ντα Βίντσι».

Οι επισκέπτες στο Ρόσλιν ξεπέρασαν τους 100.000 μέσα στο 2005, σε έναν χώρο που έτσι κι αλλιώς ήταν πόλος έλξης για χιλιάδες κόσμου. Δεν είναι μόνο ο καταπληκτικός διάκοσμος του παρεκκλησιού, αλλά και η ιστορία του που έλκουν τον κόσμο. Και σε όλα αυτά προστέθηκε και η πλοκή του «Κώδικα ντα Βίντσι» που αποδίδει στο παρεκκλήσι δεσμούς με μυστηριώδεις αδελφότητες, απόκρυφη γνώση, σύμβολα και δολοπλοκίες.

Ήδη από τον Σεπτέμβρη επισκέφτηκαν τον ιερό χώρο οι υπεύθυνοι για τα γυρίσματα της ταινίας που θα μεταφέρει στην οθόνη το best seller του Dan Brown και που πρόκειται να κυκλοφορήσει στη Μεγάλη Βρετανία μέσα στον Μάιο του 2006. Ανάμεσά τους ο Tom Hanks που έχει τον κεντρικό ρόλο, αυτόν του συμβολολόγου Robert Langdon και η Audrey Tautou, που υποδύεται την Sophie Neveu.

Όσο για τους υπεύθυνους του παρεκκλησίου του Ρόσλιν... αυτοί δεν ξέρουν αν θα πρέπει να χαίρονται ή να ανησυχούν. Από τη μία φοβούνται ότι η μαζική και άνευ προηγουμένου προσέλευση του κόσμου θα προκαλέσει φθορές στον - σπάνιας ομορφιάς - ιερό χώρο, καθώς θα αυξηθεί η υγρασία σε έναν χώρο που έχει ήδη υποστεί σημαντικές αλλοιώσεις από την υγρασία, καθώς ήταν κλειστός για 140 χρόνια την εποχή της Μεταρρύθμισης. Από την άλλη η αυξημένη προσέλευση συνεπάγεται και αύξηση των εσόδων, τα οποία είναι απαραίτητα για τη συντήρηση του χώρου (που έτσι κι αλλιώς έχει καθυστερήσει).

Οι υπεύθυνοι του παρεκκλησιού δεν ξεχνούν πάντως να υπενθυμίζουν ότι οι λόγοι για τους οποίους πολλοί επισκέπτονται τον χώρο, δεν ανταποκρίνονται σε καμία πραγματικότητα, καθώς αποτελούν μέρος της «λογοτεχνικής φαντασίας» του Dan Brown. Κλασικό παράδειγμα το αστέρι που υποτίθεται ότι βρίσκεται στο πάτωμα του παρεκκλησιού και το οποίο βρίσκεται μόνο στην φαντασία του αμερικανού συγγραφέα.

Όμως δεν είναι ψέμα ότι ο χώρος είναι γεμάτος σύμβολα και αρχιτεκτονικές παρεμβάσεις που παραπέμπουν σε παγανιστική λατρεία, απόκρυφη γνώση και δεσμούς με μυστικές αδελφότητες. Για παράδειγμα, αίσθηση προκαλεί ο διάκοσμος που περιλαμβάνει 100 «Πράσινους Ανθρώπους» απομεινάρια παγανιστικής λατρείας, αλλά και ο κίονας με τους 8 δράκους - φύλακες που πολλοί ταυτίζουν με την Ιερή Φλαμουριά Υγκρασίλ της νορβηγικής μυθολογίας, εικόνας του «Δέντρου της Ζωής» που συνδέει τον ουρανό, τη γη και τον κάτω κόσμο και την οποία προστατεύουν 8 δράκοντες. Πλήθος άλλων συμβόλων παραπέμπουν σε επιρροές απ' τον μεσαιωνικό Τεκτονισμό, ενώ άλλες συμβολικές προεκτάσεις συνδέουν τον χώρο με την αναζήτηση του Γκράαλ, του Ιερού Δισκοπότηρου.

Σε αυτόν τον μυστηριώδη χώρο, ο Dan Brown έδωσε τις δικές του προεκτάσεις για να γίνει η σύνδεση με έναν άλλο θρύλο, αυτόν που θέλει τον Ιησού να σχετίζεται με τη Μαρία Μαγδαληνή και αυτή τη σχέση να αφήνει απογόνους που μέσω μιας «ιερής γραμμής αίματος» φτάνει ως τις μέρες μας (και ως το μυθιστόρημα του Dan Brown). Και επιπλέον αυτή την απόκρυφη αλήθεια συγκαλύπτει εδώ και αιώνες η Εκκλησία.

Όλα αυτά βέβαια, σύμφωνα με την Καθολική Εκκλησία, ανήκουν στον χώρο της φαντασίας και δεν ανταποκρίνονται σε καμία ιστορική πραγματικότητα. Αλλά ο θρύλος είναι πλέον... ζωντανός και υπεύθυνος είναι ο αμερικανός συγγραφέας αν και δεν ήταν αυτός που τον διέδωσε για πρώτη φορά στις μέρες μας.

Έτσι, σύμφωνα πάντα με τους υπεύθυνους του παρεκκλησιού, πολλοί επισκέπτες απογοητεύονται επειδή δεν βρίσκουν όλα όσα περιγράφονται στον «Κώδικα ντα Βίντσι» και τα οποία αυτοί είχαν αντιληφθεί ως πραγματικότητα. Από την άλλη όμως όλοι μαγεύονται από τους χώρους, την αρχιτεκτονική, τη μεγαλοπρέπεια αλλά και το μυστικιστικό συναίσθημα που αποπνέει ο χώρος, όντας ένα μοναδικό μνημείο υψηλής αρχιτεκτονικής και θρησκευτικότητας. Το παρεκκλήσι έτσι κι αλλιώς μαγεύει και για αυτό υπεύθυνοι είναι οι κατασκευαστές του!

Απλά, τη «μαγεία» ενισχύει ο «Κώδικας ντα Βίντσι», όπως έχει ενισχύσει και τα έσοδα του συγγραφέα του. Οι φήμες λένε ότι, έχουν τυπωθεί παγκοσμίως πάνω από 25.000.000 εκατομμύρια του βιβλίου, το οποίο έχει μεταφραστεί σε 44 γλώσσες, ενώ τα έσοδα του Dan Brown (μόνο από το βιβλίο) ανέρχονται σε 200.000.000 δολάρια!

To Matrix, ο Πλάτωνας και ο Max Planck !



Πόσο αληθινός είναι ο κόσμος μας; Πόσο αυθεντικοί είμαστε εμείς σαν άνθρωποι; Είμαστε άραγε αυτοί που νομίζουμε; Φιλόσοφοι αλλά και επιστήμονες έχουν επισημάνει εδώ και αιώνες την απατηλότητα αυτού του κόσμου, το κατά πόσον είμαστε αυτοί που νομίζουμε και πιο ποσοστό ελευθερίας έχει ο άνθρωπος για να αναδείξει τον «πραγματικό» του εαυτό.

Ας εξετάσουμε όμως πρώτα τον άνθρωπο. Η απατηλότητα της ιδέας για τον εαυτό μας αλλά και τον κόσμο έχει παρουσιαστεί από τον Πλάτωνα, εδώ και 2.500 χρόνια με τον «Μύθο της Σπηλιάς» που παρουσιάζεται στην «Πολιτεία» του. Εκεί ο Πλάτωνας παρουσιάζει τους ανθρώπους δεμένους με αλυσίδες στο βάθος μιας σπηλιάς, να παρακολουθούν σκιές που παρουσιάζονται σε έναν τοίχο, τις οποίες αυτοί αντιλαμβάνονται σαν πραγματικότητες. Επιπλέον οι δεσμώτες αντιλαμβάνονται τις αλυσίδες τους σαν «κοσμήματα», σαν πολύτιμα εργαλεία που τους δένουν με τον κόσμο, χωρίς όμως να συνειδητοποιούν ότι πρόκειται για τα δεσμά που τους εμποδίζουν να απομακρυνθούν από τη σπηλιά και να αντικρίσουν το φως του ήλιου και τη ζωή που σφύζει έξω από τη σπηλιά.

Ο συμβολισμός αυτού του μύθου είναι σαφής και παραπέμπει στους περιορισμούς του κόσμου που ζούμε, τους οποίους τείνει ο άνθρωπος να μην αντιλαμβάνεται χάνοντας έτσι την ευκαιρία να ζήσει πραγματικά, να γνωρίσει τον εαυτό του, ενώ παράλληλα πιστεύει ακράδαντα ότι ξέρει ποιος είναι, τι πιστεύει και τι θέλει!

Μια ανάλογη ιδέα διατύπωνε και ο Όσκαρ Ουάιλντ όταν δήλωνε: «Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι 'άλλοι άνθρωποι'. Οι σκέψεις τους είναι απόψεις άλλων ανθρώπων, η ζωή τους είναι μίμηση άλλων ζωών». Και αν όντως θέλουμε να κοιτάξουμε βαθιά μέσα μας θα διαπιστώσουμε ότι λίγο - πολύ ο Ουάιλντ έχει δίκιο!

Πόσες από τις ιδέες μας και τα «πιστεύω» μας είναι αυθεντικά δικά μας δίχως να μας έχουν υποβληθεί ή να τα έχουμε υιοθετήσει από συνήθεια, είτε επειδή είναι η γνώμη των πολλών, είτε επειδή το αποδεχθήκαμε ως «κοινά παραδεκτά». Η ιδέα μας για τον άνθρωπο και τον κόσμο, οι αξίες μας και τα ιδανικά μας είναι όντως «δικά μας» ή μήπως τα «κληρονομήσαμε» δίχως να τα φιλτράρουμε με το δικό μας κριτήριο; Μήπως πιστεύουμε πράγματα από συνήθεια, επειδή δεν κάναμε τον κόπο να σκεφτούμε τη δική μας γνώμη για τα πράγματα; Πόσο αυθεντικοί είμαστε τελικά και πόσο γνωρίζουμε τον εαυτό μας;

Μια ματιά «εις βάθος» θα μας έδειχνε ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δηλώνουν πιστοί μιας θρησκείας επειδή είναι η επικρατούσα της χώρας που γεννήθηκαν, πολλοί ψηφίζουν ένα κόμμα επηρεασμένοι απλά από το περιβάλλον τους, υποστηρίζουν την ομάδα της περιοχής που γεννήθηκαν και απλά & αφήνονται στο να υιοθετήσουν τις ιδέες και τις προτιμήσεις των πολλών... δηλαδή απλά «μαζικοποιούνται»! Αποτέλεσμα; Η απώλεια της «μοναδικότητας» μας ως ανθρώπινα όντα, της ατομικότητάς μας, της διάθεσης να βελτιωθούμε και να βελτιώσουμε τον κόσμο γύρω μας... Απλά επειδή αυτή «πραγματικότητα» μας βολεύει!

Για να μην τα παρουσιάζουμε όμως όλα τόσο «σκοτεινά», ας δούμε και την άλλη πλευρά... Ότι υπάρχουν και άνθρωποι που προσπαθούν να ενεργοποιήσουν το εσωτερικό τους δυναμικό, να τολμήσουν να γνωρίσουν τον εαυτό τους, εξετάζοντας εξ αρχής τα δεδομένα, έχοντας το θάρρος να αναζητήσουν μια «Αλήθεια» παραπάνω και πέρα από τις «βεβαιότητές» τους.

Κι εδώ έρχεται και μία σύγχρονη ταινία να συμπληρώσει το «παζλ» του Μύθου του Πλάτωνα. Αναφερόμαστε στο πολυσυζητημένο "Matrix" και τον ήρωά του τον Neo, πνεύμα ανήσυχο και αναζητητή της αλήθειας. Λίγο από διαίσθηση, λίγο από τύχη και πολύ από ρίσκο είναι η συνταγή της ταινίας, μέχρι ο ήρωας να φτάσει στη διαπίστωση μιας σκληρής πραγματικότητας: ότι ο κόσμος που ζει (που ζούμε) δεν είναι πραγματικός, αλλά η προβολή μιας Διάνοιας, μία «μήτρα» ("Matrix") μια εικονική πραγματικότητα από όντα που θέλουν να σκλαβώσουν τους ανθρώπους. Με άλλα λόγια η «πλατωνική σπηλιά» σε σύγχρονη, φουτουριστική εκδοχή!

Πώς όμως βγαίνει κανείς από την «σπηλιά»; Η συνταγή του Neo είναι απαραίτητη: περιέργεια, θάρρος, αμφιβολία για βεβαιότητες, ρίσκο και πίστη στον εαυτό μας (κι ας μην τον ξέρουμε καλά). Ίσως είναι μια «μαθηματική φόρμουλα», τόσο απλή στη διατύπωση αλλά τόσο δύσκολη στην επίτευξη:

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ (ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ) = ΠΡΟΣΗΛΩΣΗ + ΕΝΤΑΣΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑΣ

Πάνω από όλα όμως είναι το στοιχείο της απόφασης, αυτή που έκανε o Neo, ο ήρωας του "Matrix", όταν κλήθηκε να επιλέξει ανάμεσα στο μπλε χάπι που θα τον επέστρεφε στον κόσμο της ασφάλειάς του (αλλά και της άγνοιας), μέσα δηλαδή στη «σπηλιά» και στο κόκκινο χάπι που θα τον έβαζε σε περιπέτειες αλλά θα του έδειχνε την πορεία προς την κατάκτηση της Αλήθειας.

Όσο για την απατηλότητα του κόσμου τι να πούμε; Δεν είναι μόνο ο μύθος της «Σπηλιάς» που τονίζει την απατηλότητα του. Και στην Ινδική φιλοσοφία υπάρχει η έννοια της «Μάγια» της «Μεγάλης Πλάνης» που κάνει τον άνθρωπο να βλέπει σαν «πραγματικότητες» αυτά που δεν υπάρχουν.

Αλλά ας πάμε και κάπου πιο κοντά στην εποχή μας: στον διάσημο φυσικό Max Planck, τον πατέρα της Κβαντικής Φυσικής, που δήλωνε καθώς παραλάμβανε το βραβείο Νόμπελ:

«Ως άνθρωπος που αφιέρωσα όλη μου τη ζωή στην μελέτη της ύλης, μπορώ να πω αυτό σαν αποτέλεσμα της έρευνάς μου σχετικά με τα άτομα: η ύλη ως τέτοια δεν υπάρχει. Όλη η ύλη πηγάζει και υπάρχει μονάχα ως συνέπεια μιας δύναμης που κάνει τα άτομα να δονούνται και τα συγκρατεί μαζί για μια στιγμή. Πρέπει να υποθέσουμε πίσω από αυτή τη δύναμη την ύπαρξη μιας συνείδησης και ενός έξυπνου νου. Αυτός ο νους είναι η μήτρα ("Matrix") όλης της ύλης».

Κι έτσι το... «παζλ της απατηλότητας» συμπληρώνεται δείχνοντας ένα μονοπάτι που οδηγεί σε μια πιο... «πραγματική πραγματικότητα» από τον κόσμο και τις καταστάσεις συνείδησης που βιώνουμε... το ζήτημα είναι : ποιος τολμάει να ακολουθήσει τον Neo;

Θεραπεία με μυστηριώδεις φωτεινές σφαίρες




Ένα σπάνιο, ανεξήγητο φαινόμενο και οι ακόμα πιο μυστηριώδεις επιδράσεις του σε κάποιους ανθρώπους, παρουσιάζονται αυτό τον καιρό στο κοινό. Πρόκειται για μία έκθεση φωτογραφίας με θέμα «Τα μυστηριώδη και ανεξήγητα φαινόμενα των φωτεινών σφαιρών», που παρουσιάζεται στην γκαλερί τέχνης "Siddharta".

Τι μυστήριο κρύβουν όμως αυτές οι «φωτεινές σφαίρες»; Η ιστορία έχει ως κεντρικό πρόσωπο τον 16χρονο Hirokaju Kobayashi, ο οποίος ξυπνώντας μία νύχτα μέσα στον ύπνο του διαπίστωσε ότι το δωμάτιό του ήταν λουσμένο με ένα ανεξήγητο φως. Το πιο απίθανο όμως είναι το ότι από τη στιγμή που ο Hirokaju Kobayashi αντίκρισε αυτό το φως, άρχισε να έχει θεραπευτικές δυνάμεις, θεραπεύοντας δύσκολες περιπτώσεις καρκίνου, άσθματος, ακόμα και κατάγματα.

Τις ικανότητες του Kobayashi επιβεβαίωσε και η πρακτική θεραπεύτρια Jamuna Kayastha, η οποία διαβεβαιώνει ότι η πίστη παίζει μεγάλη σημασία σε αυτές τις θεραπευτικές πρακτικές. Με άλλα λόγια, αν πιστεύεις στη μέθοδο, αυτή θα λειτουργήσει θεραπευτικά, διαφορετικά δεν πρόκειται να επιτευχθεί καμία θεραπεία.

Όσο για τον Kobayashi, αυτός έχει πειστεί ότι αυτή η δύναμη του δόθηκε από τον Θεό και αποτελεί την αποστολή της ζωής του για να βοηθήσει τους πάσχοντες συνανθρώπους του.

Ας ξαναγυρίσουμε όμως στις φωτογραφίες με τις φωτεινές μπάλες, σαν αυτές που είδε ο Kobayashi κάποια νύχτα στο δωμάτιό του. Πολλοί φωτογράφοι έχουν μείνει έκθαμβοι με αυτό το φαινόμενο που παρουσιάζεται στις φωτογραφίες.

Όπως δηλώνει ο Madhu Pradhan, υπεύθυνος φωτογραφικού στούντιο, αρχικά αμφισβήτησε τις φωτογραφίες. Όμως τέτοιες φωτογραφίες άρχισαν να έρχονται από διάφορους φωτογράφους. Αν και ακόμα δεν πιστεύει αυτά που βλέπει στις φωτογραφίες, δεν έχει βρει κάποια λογική εξήγηση και κατατάσσει το φαινόμενο στην κατηγορία των ανεξήγητων θαυμάτων.

Ανάμεσα στους επισκέπτες και στους ειδικούς που έχουν περάσει από την έκθεση, πολλοί δηλώνουν ότι πιστεύουν στην θεραπευτική δύναμη που μπορεί να έχει κάποιο άτομο καθώς και στη δυνατότητα κάποιος να είναι προικισμένος με υπερφυσικές δυνάμεις, αν και δεν μπορούν να εξηγήσουν λογικά αυτό το φαινόμενο.

Έτσι λοιπόν έχουμε άλλη μια τρανταχτή περίπτωση που το υπερφυσικό μπαίνει στη ζωή κάποιων ανθρώπων, κάνοντάς μας να αμφιβάλουμε και για την εγκυρότητά του, αλλά και για το τι είναι τελικά «φυσικό» και τι όχι !

Χαμένες πόλεις, κάτω από το νερό, ανακαλύφθηκαν σε Κούβα και Κίνα




Μια σειρά συνταρακτικών αρχαιολογικών ανακαλύψεων ίσως να βρεθούν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος μέσα στα επόμενα χρόνια, αν η αρχαιολογική έρευνα προχωρήσει εκεί που η τεχνολογία και η αρχαιολογική «σκαπάνη» δεν έφτασαν τόσα χρόνια: κάτω από το νερό και στα βάθη των ωκεανών.

Τελευταία, τόσο στη Κίνα όσο και στη Κούβα, έχει γίνει λόγος για χαμένες πόλεις που έχουν εντοπιστεί αλλά που δεν έχουν ερευνηθεί επισταμένα. Οι έρευνες τοποθετούνται στο άμεσο μέλλον και έχουν τραβήξει το ενδιαφέρον αυτών που ενδιαφέρονται για το παρελθόν της ανθρωπότητας, καθώς η μία από τις δύο περιπτώσεις (αυτή της Κούβας) ίσως να συνδέεται και με τη μυθική Ατλαντίδα!

Στις προσμονές αυτές δεν λείπουν και τα σενάρια που μιλάνε για συνεργασία των δύο κρατών (Κίνας και Κούβας) σε υποθαλάσσιες έρευνες, καθώς οι δύο χώρες έχουν ήδη συνάψει συνεργασία υποθαλάσσιων ερευνών αλλά με αφορμή το πετρέλαιο. Πέρσι η κυβέρνηση Κάστρο είχε ανακοινώσει την εύρεση πετρελαϊκών κοιτασμάτων κοντά στις δυτικές ακτές της Κούβας και φέτος αποφασίστηκε η κοινή εκμετάλλευσή τους με την "Sinopec", τη δεύτερη σε μέγεθος πετρελαϊκή εταιρεία της Κίνας. Τώρα κάποιοι ελπίζουν σε συνεργασία των δύο χωρών και για την αρχαιολογική έρευνα στην περιοχή, καθώς δεν βρίσκεται μακριά ο χώρος που έχουν εντοπιστεί υποθαλάσσια ερείπια, τα οποία ξυπνούν ελπίδες σχετικές με τον διακαή πόθο των ερευνητών του παρελθόντος : την Ατλαντίδα!

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Η χαμένη πόλη που παραπέμπει στη χαμένη Ατλαντίδα, ανακαλύφθηκε δυτικά των ακτών της Κούβας από Καναδική ερευνητική ομάδα με επικεφαλή την ωκεανογράφο Paulina Zelitsky. Συγκεκριμένα ανακαλύφθηκαν σε βάθος 700 μέτρων ερείπια μεγαλιθικών κατασκευών.

Η έρευνα με σόναρ έδειξε την ύπαρξη στο βυθό μία σειράς κατασκευών που εκτείνεται σε μήκος αρκετών μιλίων. Τα ερείπια αυτά βρίσκονται στην άκρη ενός υποθαλάσσιου σχηματισμού γνωστού ως «κουβανέζικη προεξοχή», η οποία είναι η αρχή ενός γεωλογικού σχηματισμού που οδηγεί σε βάθος χιλιάδων μέτρων. Με άλλα λόγια τα ευρήματα βρίσκονται στο... χείλος του γκρεμού! Χωρίς να έχει γίνει μια βαθύτερη έρευνα η Κούβα ήδη έχει βάλει υποψηφιότητα για να αναδειχθεί σε χώρο παγκόσμιου ενδιαφέροντος. Αρκεί οι έρευνες να προχωρήσουν!

Αλλά και στην μακρινή Κίνα, κάποια ευρήματα προκαλούν έντονο ενδιαφέρον, καθώς στην λίμνη Fuxian της επαρχίας Yunnan στα νοτιοδυτικά της Κίνας, υπάρχουν ήδη από το 2001 αναφορές για ύπαρξη στο βυθό της μεγάλων πυραμιδικών κατασκευών όμοιων με τις πυραμίδες της κεντρικής Αμερικής. Η είδηση φαντάζει συγκλονιστική.

Στις 19 Δεκεμβρίου του 2005 ο επαγγελματίας δύτης Gengwei δήλωσε στους δημοσιογράφους ότι, εικόνες από σόναρ έχουν αποκαλύψει την ύπαρξη μιας σειρά σπουδαίων κατασκευών που εκτείνονται σε έκταση 2,4 τετρ. χιλιομέτρων στο βυθό της λίμνης.

Συγκεκριμένα - και σύμφωνα πάντα με τον δύτη - το σόναρ έδειξε οκτώ κατασκευές, εκ των οποίων δύο πυραμίδες όμοιες με αυτές των Μάγιας και μία κυκλική κατασκευή, την οποία παρομοίασε με το Κολοσσαίο. Οι πυραμίδες έχουν αντίστοιχα μήκος βάσης 60 και 63 μέτρα. Στη μία διακρίνονται τρία επίπεδα ενώ στην άλλη πέντε. Τις δύο πυραμίδες φαίνεται να συνδέει μία λιθόστρωτη οδός μήκους 300 μέτρων και πλάτους από 5 ως 7 μέτρα.

Αν όλα αυτά επαληθευτούν με επιπλέον έρευνες, τότε βρισκόμαστε μπροστά σε ένα αρχαιολογικό θαύμα, που πιθανά να αλλάξει εντελώς τις απόψεις μας για τους πολιτισμούς του παρελθόντος. Εξάλλου, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Κίνα είναι μία σχετικά ανεξερεύνητη περιοχή που μάλλον κρύβει πολλά μυστικά. Δεν λείπουν και αρχαίες παραδόσεις για μυθικές πόλεις στην Κίνα, όπως π.χ. στην έρημο Γκόμπι. Προς το παρόν κάποιες πρώτες εκτιμήσεις τοποθετούν το συγκρότημα των κτιρίων στα χρόνια των δυναστειών Qin και Han, πριν από περίπου 2000 χρόνια.

Ίσως λοιπόν το μέλλον να αποκαλύψει ένα συναρπαστικό παρελθόν, που μέχρι τώρα η επιστήμη αγνοεί. Ίσως χρειαστεί να αναθεωρήσουμε το παρελθόν μας με εντυπωσιακό τρόπο, συνδέοντας το μύθο με την ιστορία.

"Πυραμίδα" στο... μικροσκόπιο
Είναι πυραμίδα αυτό που αναζητούν αρχαιολόγοι στη Βοσνία;



Τον τελευταίο καιρό, παγκόσμιο ενδιαφέρον έχει προκαλέσει η ανακοίνωση ενός Βόσνιου αρχαιολόγου, σχετικά με την ανακάλυψη μίας πυραμίδας εφάμιλλης - όπως πιστεύει - με αυτές τις Αιγύπτου ή της Κεντρικής Αμερικής.

Πρόκειται για έναν λόφο, 32 χιλιόμετρα ΒΔ του Σαράγεβο, ο οποίος έχει ένα αρκετά συμμετρικό σχήμα που παραπέμπει σε πυραμίδα. Έτσι ο Semir Osmanagic πιστεύει ότι κάτω απ' το χώμα κρύβεται μια πυραμιδική κατασκευή την οποία σκοπεύει να αποκαλύψει σύντομα επιχειρώντας ανασκαφές.

Όλα αυτά θορύβησαν τους αρχαιολογικούς κύκλους με αποτέλεσμα αρχαιολόγοι από διάφορες γωνιές της Γης να σπεύσουν στην Βοσνία-Ερζεγοβίνη για να εξετάσουν την περίπτωση. Αρχαιολόγοι από την Αυστραλία (όπως ο Royce Richards), τη Σκοτία, την Ιρλανδία, την Αυστρία και τη Σλοβενία θα ξεκινήσουν σύντομα μια ομαδική ανασκαφή για να ρίξουν φως στο ζήτημα. Η προσπάθεια αναμένεται να ξεκινήσει στις 14 Απριλίου του 2006, στην περιοχή του Visoko.

Ο Osmanagic, ο οποίος έχει μελετήσει για 15 χρόνια πυραμιδικές κατασκευές ανά τον κόσμο, είναι πεπεισμένος ότι ο λόφος κρύβει τη μεγαλύτερη πυραμιδική κατασκευή της Ευρώπης. Την αισιοδοξία του ενισχύει το γεγονός ότι, κάποιες προκαταρκτικές ανασκαφές στο λόφο, έφεραν στο φως πέτρινους όγκους σαφώς επεξεργασμένους από ανθρώπινο χέρι, καθώς και υπόγεια τούνελ!

Αν η ύπαρξη της πυραμίδας επαληθευτεί, θα αλλάξει η άποψη των ιστορικών για τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, ειδικά όταν χρονολογηθεί η πυραμίδα (αν βέβαια ανακαλυφθεί !). Προς το παρόν θεωρητικοί επιστήμονες υποστηρίζουν ότι, ο λαός των Ιλλυρίων που κατοίκησε το βαλκανικό χώρο πριν την κάθοδο σλαβικών φύλων (πριν από 1.400 χρόνια) είχαν το τεχνολογικό επίπεδο για να πραγματοποιήσουν ανάλογες κατασκευές.

Φαινόμενο Placebo: Μια άκρη στον "μίτο της Αριάδνης";
Η ντοπαμίνη, κλειδί του μυστηρίου;



Το φαινόμενο "placebo" ταλαιπωρεί εδώ και καιρό τους επιστήμονες. Γνωρίζουν απλά ότι συμβαίνει αλλά μοιάζει ένα άλυτο μυστήριο. Είναι το φαινόμενο κατά το οποίο ένας ασθενής προκαλεί την (αυτό)ίασή του καθώς πιστεύει ότι του έχει χορηγηθεί μία φαρμακευτική ουσία για την ασθένειά του, ενώ στην πραγματικότητα του έχει δοθεί μία «πλαστή» ουσία. Ίσως μία άκρη στο κουβάρι των αιτιών που προκαλούν αυτό το ανεξήγητο φαινόμενο να βρέθηκε στη δράση μιας χημικής ουσίας.

Μελέτες που διεξήγαγε ο Jon Stoessl , καθηγητής Νευρολογίας στο πανεπιστήμιο του Βανκούβερ, αποκάλυψαν τη δράση μιας χημικής ουσίας που λειτουργεί σαν "χημικός αγγελιοφόρος" του εγκεφάλου, έχοντας έτσι σχέση με την πρόκληση του φαινομένου "placebo". Η ουσία αυτή λέγεται "ντοπαμίνη" ("dopamine") και σχετίζεται με την έναρξη μιας διαδικασίας που φέρνει το συναίσθημα της ευχαρίστησης και της ανταμοιβής.

Ο καθηγητής Stoessl διεξήγαγε έρευνα με ασθενείς που υπέφεραν από την ασθένεια Πάρκινσον η οποία είναι γνωστό ότι προκαλείται από έλλειψη ντοπαμίνης στον ανθρώπινο οργανισμό. Φυσιολογικά στους ασθενείς αυτούς χορηγείται ποσότητα ντοπαμίνης με αποτέλεσμα να αισθάνονται καλύτερα, καθώς αυτόματα οργανισμός ξεκινά να παράγει από μόνος του ακόμα περισσότερη ντοπαμίνη με φυσικό τρόπο. Όταν όμως στους ασθενείς αυτούς χορηγήθηκε «πλαστή» ντοπαμίνη (απλά ένα χημικό διάλυμα) το φαινόμενο εξακολούθησε να συμβαίνει και μάλιστα με ιδιαίτερη ένταση: ο οργανισμός των ασθενών παρήγαγε υπερδιπλάσια ποσότητα ντοπαμίνης από ό,τι συνήθως.

Έτσι ο καθηγητής συμπέρανε την άμεση σχέση της ντοπαμίνης στη διαδικασία πρόκλησης του φαινομένου "placebo". Οι ασθενείς του, περιμένοντας τα ευεργετικά αποτελέσματα της ουσίας που παίρνουν, λειτούργησαν σαν να τη δέχονται κανονικά! Φυσικά η διαπίστωση αυτή, παρόλο που προχωράει σε περισσότερο βάθος στον μηχανισμό πρόκλησης του φαινομένου "placebo", ουσιαστικά δεν φτάνει στην αιτία του. Δεν λύνει το αίνιγμα: ποια λειτουργία είναι αυτή που προκαλεί την αυτο-ίαση; Δεν φαίνεται να υπάρχει κάποια υλική αιτία, όπως π.χ. κάποιο σήμα από τον εγκέφαλο. Θα λέγαμε ότι είναι μια περίπτωση αυθυποβολής, της οποίας η αιτία βρίσκεται «κάπου» έξω από εμάς !!! Εκτός... αν δεχθούμε ότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνο το σώμα του και ο εγκέφαλός του.
_________________

Ανακαλύφθηκε παγωμένος πλανήτης με το «κόλπο του Αϊνστάιν»



Χρησιμοποιώντας μία τεχνική που βασίζεται στις έρευνες του Αϊνστάιν, βρέθηκε ο μικρότερος ως τώρα πλανήτης με χαρακτηριστικά που πλησιάζουν αυτά της γης. Η μέθοδος βασίζεται στην σκέδαση του φωτός που έρχεται στα τηλεσκόπια κατά την παρατήρηση μακρινών άστρων.

Ο νέος πλανήτης είναι μία πέτρινη μπάλα με μέγεθος περίπου 5 φορές αυτό της γης και είναι σκεπασμένος με παγωμένους ωκεανούς. Απέχει από εμάς πάνω από 20.000 έτη φωτός, είναι συνεπώς πέρα από κάθε δυνατότητά μας για προσέγγιση. Ωστόσο, η σημαντικότητα της ανακάλυψης έγκειται στο γεγονός πως είναι πια εμφανής η πιθανότητα, το σύμπαν να είναι γεμάτο από χιλιάδες τέτοιους πλανήτες που μοιάζουν σε χαρακτηριστικά με τη δική μας γη.

«Πιστεύουμε πως τέτοιοι πλανήτες είναι τελικά πιο συχνοί απ' ότι νομίζαμε» λέει ο David Bennett, αστροφυσικός στην Notre Dame. «Ανοίγουμε ένα νέο παράθυρο» συνεχίζει. Την ίδια άποψη έχει και ο επιστήμονας του Πλανηταρίου του Princeton, Scott Tremaine: «Η ανακάλυψη αυτή μας λέει κατά κάποιον τρόπο, πως τέτοιοι πλανήτες είναι η κορυφή του παγόβουνου και πως είναι πολύ πιθανό να υπάρχουν αμέτρητοι άλλοι βραχώδεις πλανήτες».

Την προηγούμενη δεκαετία οι ανακαλύψεις πλανητών πέρα από το ηλιακό σύστημα έφτασαν τους 170 και η λίστα κάθε μήνα γίνεται όλο και μεγαλύτερη. Αλλά οι περισσότεροι «κυνηγοί πλανητών» χρησιμοποιούν τεχνικές που ανιχνεύουν πολύ μεγαλύτερους σε μέγεθος πλανήτες, έτσι οι περισσότεροι από αυτούς που έχουν ανακαλυφθεί είναι γίγαντες αερίων μεγαλύτεροι ακόμα και από το Δία. Πρόσφατα έχουν βρεθεί μερικοί πλανήτες με βραχώδη σύσταση, περιλαμβανομένου ενός που βρέθηκε τον τελευταίο χρόνο με μέγεθος 7 φορές αυτό της γης, αλλά όλοι είναι πολύ κοντά στα αστέρια του συστήματός τους κι έτσι είναι υπερβολικά θερμοί. Ο πλανήτης που ανακαλύφθηκε μόλις πριν μερικές μέρες είναι ο μικρότερος και πιο ψυχρός που έχει βρεθεί ποτέ!

Ο ήλιος του είναι ένας κόκκινος νάνος κοντά στο κέντρο του γαλαξία και η απόσταση του πλανήτη από αυτόν είναι διπλάσια από αυτή που έχει η γη από τον ήλιο. Έτσι απορροφά μόνο ένα χιλιοστό από το φως του ηλίου του και σύμφωνα με τους υπολογισμούς των επιστημόνων η θερμοκρασία της επιφάνειάς του είναι 370 κάτω από το μηδέν. Περίπου αυτή είναι και η θερμοκρασία του Πλούτωνα και του Ουρανού, αλλά από πλευράς μεγέθους και τροχιάς, δεν υπάρχει κάποιος ανάλογος πλανήτης στο δικό μας σύστημα. Έτσι, για τον αστρονόμο του πανεπιστημίου του Χάρβαρντ Dimitar Sasselov, η ανακάλυψη αυτή μοιάζει σα να πλησιάζει κανείς το «άγιο δισκοπότηρο» των κυνηγών πλανητών που ψάχνουν να βρουν το σωσία της γης.

Ο πλανήτης που έχει το όνομα OGLE-2005-BLG-390Lb είναι ένας από τους πρώτους που ανακαλύφθηκαν με τη χρήση μιας τεχνικής που είναι ιδιαίτερα ευαίσθητη στο να ανιχνεύει μικρούς πλανήτες. Το 1936 ο Αϊνστάιν διαπίστωσε πως αστέρια και άλλα κοσμικά σώματα, είχαν αρκετή βαρύτητα για να κάμψουν το φως. Στις πρόσφατες δεκαετίες, επιστήμονες βασιζόμενοι στην ιδέα του αυτή, χρησιμοποίησαν αστέρια σαν μεγεθυντικούς φακούς για να διεισδύσουν πιο βαθιά μέσα στο διάστημα και να μελετήσουν την επιφάνεια αστέρων ή να εντοπίσουν την παρουσία αόρατων αντικειμένων στους ουρανούς.

Ίσως τελικά, το όνειρο της ανεύρεσης μιας «νέας Γης», να μην είναι τόσο μακρινό όσο πιστεύαμε.

ωραίες οι ειδήσεις αλλά λίγο ήρεμα με τα 30πλα ποσταρίσματα

Ποιος έφτιαξε το «πρόσωπο» στο Φεγγάρι;



Όταν έχει Πανσέληνο, στην επιφάνεια της Σελήνης εμφανίζεται ένα περίεργο σχήμα που μοιάζει με ανθρώπινο πρόσωπο. Μια νέα μελέτη αυτού του περίεργου φαινομένου, προτείνει μια ικανοποιητικά λογική εξήγηση: Το «πρόσωπο του φεγγαριού» δημιουργήθηκε πριν από δισεκατομμύρια χρόνια, εξαιτίας πτώσεων από αστεροειδείς, που κλόνισαν την επιφάνεια της Σελήνης.

Η έρευνα που διεξήχθη από τους επιστήμονες Laramie Potts και Ralph von Frese του Πανεπιστημίου του Οχάιο, αποκαλύπτει ότι οι επιδράσεις της σύγκρουσης αστεροειδών με την επιφάνεια της Σελήνης πριν από δισεκατομμύρια χρόνια, διαδραμάτισαν πολύ μεγαλύτερο ρόλο στη διαμόρφωση της επιφάνειάς της, από ότι μέχρι τώρα υποθέταμε. Μπορεί επίσης να εξηγήσει την ύπαρξη 2 μυστηριωδών, μεγάλων εξογκωμάτων στις δύο πλευρές του φεγγαριού.

Σύμφωνα με τη μελέτη, όταν το φεγγάρι δεχόταν πτώσεις από αστεροειδείς, δημιουργήθηκαν κύματα δόνησης, τα οποία ταξίδευσαν μέσα από το εσωτερικό της Σελήνης και προκάλεσαν ηφαιστειακές εκρήξεις στην αντίθετη πλευρά της. Λιωμένο μάγμα ξεπήδησε από τα βάθη της και γέμισε την επιφάνειά της.

Όταν το μάγμα κρύωσε, δημιούργησε σκοτεινές κοιλότητες που ονομάστηκαν «σεληνιακές θάλασσες». Όταν έχει Πανσέληνο, ο συνδυασμός αυτών των κοιλοτήτων δημιουργεί μια οπτική ψευδαίσθηση ενός ανθρώπινου προσώπου. Τα μάτια του προσώπου δημιουργούνται από την Mare Imbrium και τη Mare Serenitatis, η μύτη είναι ο κόλπος Aestuum και το στόμα η Mare Nubium και η Mare Cognitum.

Τα αποτελέσματα από τις παλιές δονήσεις που συντάραξαν τη Σελήνη, είναι ακόμα ορατά στο εσωτερικό της. Τομογραφικές εικόνες του εσωτερικού της, αποκαλύπτουν πως τμήμα του σεληνιακού μανδύα, στην περιοχή μεταξύ φλοιού και πυρήνα, εμφανίζει ακόμα και σήμερα προεξοχές, που αναγάγουν σε μια τέτοια επίδραση. Οι εικόνες προήλθαν από τους δορυφόρους της ΝΑΣΑ, Clementine και Lunar Prospector.

Αναφορές από τις αποστολές του Apollo, έδειξαν επιπρόσθετα πως το σχήμα του φεγγαριού δεν είναι μια τέλεια σφαίρα. Υπάρχει ένα εξόγκωμα στην ορατή και άλλο ένα στην αθέατη όψη της Σελήνης. Σύμφωνα με μία υπόθεση, τα εξογκώματα αυτά δημιουργήθηκαν λόγω της επίδρασης της γήινης βαρύτητας στα πολύ αρχαία χρόνια, όταν ακόμα η επιφάνεια της Σελήνης ήταν ελατή και πιο ρευστή. Οι επιστήμονες που ασχολήθηκαν με το πρόσωπο της Σελήνης ωστόσο πιστεύουν, πως αυτό το σενάριο είναι μόνο εν μέρει σωστό. Θεωρούν πως στο παρελθόν το φεγγάρι χτυπήθηκε από τουλάχιστον 2 πολύ μεγάλους αστεροειδείς, χωρίς να αναφερθούν οι πολλαπλοί μικρότεροι. Ο ένας από τους 2 αυτούς αστεροειδείς χτύπησε την ορατή πλευρά, στέλνοντας κύματα δονήσεων που ταξίδεψαν μέσα από το εσωτερικό της, με αποτέλεσμα το σχηματισμό του εξογκώματος στην πίσω πλευρά της. Αντίστοιχα συνέβη με το μπροστινό εξόγκωμα.

Τοποθετούν τα γεγονότα αυτά περίπου 4 δισεκατομμύρια χρόνια πριν. Εκείνη την περίοδο, όταν το ηλιακό σύστημα ήταν ακόμα στη νηπιακή του ηλικία, το φεγγάρι ήταν ακόμα γεωλογικά ενεργό και η επιφάνειά του δεν είχε στερεοποιηθεί. Επίσης, τότε βρισκόταν πολύ πιο κοντά στη γη απ' ότι βρίσκεται τώρα, και οι βαρυτικές αλληλεπιδράσεις ήταν πολύ ισχυρότερες.

Το "μάτι" του νου: Πως συνθέτει ο εγκέφαλος το ολικό από το μερικό



Σύμφωνα με την αναφορά ερευνητών του Johns Hopkins University, όταν κοιτάμε έναν αριθμό, ένα γράμμα ή ένα οποιοδήποτε σχήμα, νευρώνες σε διάφορα μέρη του οπτικού κέντρου του εγκεφάλου αντιδρούν σε διαφορετικά συστατικά στοιχεία του σχήματος, ταιριάζοντάς τα σχεδόν στιγμιαία σα να συνέθεταν ένα παζλ που δίνει μια συνολική εικόνα ορατή και κατανοητή από τον άνθρωπο.

Το ερώτημα που σχετίζεται με το πώς ο εγκέφαλός μας βλέπει, αναγνωρίζει και κατανοεί τα αντικείμενα που βλέπουμε, αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα αινίγματα της νευροεπιστήμης, σύμφωνα με τον καθηγητή Charles E. Conor.:

«Αυτό δεν θα μπορούσε καν να φαίνεται σαν επιστημονικό ερώτημα για κάποιους ανθρώπους, γιατί το να βλέπουμε είναι μία δυνατότητα αυτόματη και τόσο προφανής για εμάς, ώστε αφιερωνόμαστε πιο πολύ στην νοητική επεξεργασία αυτών που βλέπουμε, παρά στο πως συμβαίνει και τα βλέπουμε. Η όραση όμως δεν είναι κάτι που διαδραματίζεται στο μάτι. Συμβαίνει σε πολλαπλά στάδια και διεργασίες μέσα στον εγκέφαλο. Έτσι η μελέτη μας επικεντρώνεται στο πως τα διάφορα αντικείμενα επισημαίνονται και κωδικοποιούνται από μεγάλο πλήθος νευρώνων σε ανώτερα τμήματα του εγκεφάλου, που είναι υπεύθυνα για την επεξεργασία των οπτικών μηνυμάτων.»

Η έρευνα, η οποία βασίστηκε σε καταγραφές νευρώνων του οπτικού φλοιού πιθήκων, αποκαλύπτει ότι οι νευρώνες του οπτικού φλοιού αρχικά αντιδρούν στο οπτικό ερέθισμα χωρίς διάκριση, καταγράφοντας όλα τα μεμονωμένα χαρακτηριστικά μιας εικόνας σε μορφές στις οποίες ο εγκέφαλος είναι ήδη ευαισθητοποιημένος.

Για παράδειγμα, ένας νευρώνας μπορεί να ανταποκριθεί αναγνωρίζοντας ένα κοίλο τμήμα στην κορυφή ενός αντικειμένου ή ένα κυρτό στο κατώτατο σημείο. Σ' αυτό το σημείο όμως, τα εγκεφαλικά σήματα είναι ακόμα διφορούμενα και ο εγκέφαλος δεν έχει καν αποφασίσει εάν το σχήμα είναι κυρτό ή κοίλο τελικά, ή ακόμα εάν συμβαίνουν και τα δυο μαζί. Χιλιοστά του δευτερολέπτου αργότερα, οι εγκεφαλικοί νευρώνες αρχίζουν να αντιδρούν σε συνδυασμούς των ελαχίστων αρχικών πληροφοριών συνθέτοντας απλές μορφές.

Με άλλα λόγια, ο εγκέφαλος αρχίζει να συναρμολογεί τα μικρά σε μεγαλύτερα τμήματα, όπως θα έκανε κάποιος που σχηματίζει ένα ψηφιδωτό από χιλιάδες μικροσκοπικές πλάκες.
«Οι άνθρωποι κάνουν μια τραχιά κατηγοριοποίηση ενός αντικειμένου πολύ γρήγορα» λέει ο Connor. «Παραδείγματος χάριν, σε ένα δέκατο του δευτερολέπτου μπορούμε να αναγνωρίσουμε εάν κάτι που βλέπουμε είναι ή δεν είναι ζώο. Τα αποτελέσματα των ερευνών υποδηλώνουν ότι αυτή η άμεση τραχιά εντύπωση εξαρτάται πιθανώς από την αναγνώριση ενός ή περισσοτέρων μερών αυτού που βλέπουμε.

Οι λεπτές διακρίσεις - όπως η αναγνώριση μεμονωμένων προσώπων - παίρνουν περισσότερο χρόνο για να συμβούν και αυτή η καθυστέρηση πιθανώς εξαρτάται από την μεγαλύτερη επεξεργασία που χρειάζεται να γίνει στα κομμάτια που συνθέτουν το τελικό σχήμα. Από μια άποψη, ο εγκέφαλος πρέπει να συνθέσει μία αναπαράσταση του αντικειμένου που βλέπουμε, συνδυάζοντας ανόμοια κομμάτια».

Γεγονός είναι, πως ακόμα δεν είναι γνωστό πως το οπτικό σύστημα ολοκληρώνει το θαύμα της επεξεργασίας των πληροφοριών, που μας κάνει να μπορούμε να δούμε ένα αντικείμενο. Και συνεπώς συνάγεται το ερώτημα, κατά πόσο αυτό το οποίο βλέπουμε καθορίζεται από τον τρόπο που λειτουργεί ο νους μας. Μήπως τελικά μπορούμε να δούμε μόνο αυτά, τα οποία «χωράει το μυαλό μας»;

Σφαιρικοί κεραυνοί, στο εργαστήριο



Αν είσαστε ένας από αυτούς που έχουν δει μια φωτεινή μπάλα να πλησιάζει μια αγελάδα, ή να περνάει έξω από το παράθυρό σας κατά τη διάρκεια μιας καταιγίδας, μην έχετε αμφιβολία πως ήσασταν οι μάρτυρες ενός πολύ σπάνιου φαινομένου. Πράγματι, οι σφαιρικοί κεραυνοί, που περιστασιακά εμφανίζονται στην ατμόσφαιρα κατά τη διάρκεια καταιγίδων, είναι ένα φαινόμενο που έχει μπερδέψει τους επιστήμονες εδώ και αιώνες. Ίσως όμως πάψει να είναι τόσο σπάνιο: ερευνητές στο Ισραήλ, κατασκεύασαν ένα σύστημα, που μπορεί να δημιουργήσει το φαινόμενο αυτό μέσα στο εργαστήριο. Η ανακάλυψη αυτή, θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε το περίεργο αυτό φαινόμενο, αλλά και να διερευνήσουμε, τις πιθανές πρακτικές εφαρμογές των τεχνητών αυτών σφαιρών.

Ο σφαιρικός κεραυνός είναι πιθανώς μία σφαίρα από πλάσμα που διαμορφώνεται όταν ένα τμήμα της αστραπής χτυπάει το έδαφος και δημιουργεί εκεί ένα «καυτό σημείο». Συνήθως έχει 30 εκατοστά διάμετρο και διαρκεί για μερικά δευτερόλεπτα. Αν και δημιουργούνται κυρίως κατά τη διάρκεια καταιγίδων, οι Eli Jerby και Vladimir Dikhtyar από το πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ στο Ισραήλ, κατάφεραν να δημιουργήσουν τεχνητά τέτοιες σφαίρες, χρησιμοποιώντας ένα είδος τρυπανιού μικροκυμάτων.

Η συσκευή αποτελείται από τη μαγνητική λυχνία ενός οικιακού φούρνου μικροκυμάτων ισχύος 600 Watt και συγκεντρώνει την ισχύ της σε έναν όγκο μόλις ενός κυβικού εκατοστού. Οι ερευνητές διοχετεύουν τα μικροκύματα διαμέσου μίας αιχμηρής ράβδου, σε μία συμπαγή ουσία φτιαγμένη από γυαλί, σιλικόνη, γερμάνιο, αλουμίνιο, ή κάποια κεραμική ουσία. Η ενέργεια των μικροκυμάτων σχηματίζει ένα λιωμένο καυτό σημείο επάνω στο υπόστρωμα όπου διοχετεύεται.

Στη συνέχεια, οι ερευνητές απομακρύνουν το τρυπάνι των μικροκυμάτων από την ουσία, πράγμα που δημιουργεί μία καυτή σταγόνα. Η σταγόνα μετατρέπεται σε μία μπάλα φωτιάς που ,έχει διάμετρο περίπου 3 εκατοστά και διαρκεί μερικά δέκατα του δευτερολέπτου.

Αν και αυτή η μέθοδος πρέπει να υποστεί ελέγχους, φαίνεται πως περιλαμβάνει τα υλικά που δημιουργούν τον σφαιρικό κεραυνό στις διάφορες φάσεις του, όπως τα ιόντα, τα ουδέτερα άτομα και τα μεγαλύτερα μακροσκοπικά μόρια. Αυτή η σύσταση μοιάζει με αυτή που υποθέτουμε για τις σφαιρικές αστραπές, οι οποίες θεωρείται ότι περιέχουν ατμοποιημένους ορυκτοποιημένους σπόρους, που εκτινάχτηκαν στον αέρα κατά τη διάρκεια του κεραυνού. Επιπλέον, οι εργαστηριακοί σφαιρικοί κεραυνοί, φαίνεται πως συνδυάζουν την κατάσταση πλάσματος, την χημική οξείδωση και την καύση. Και πάλι αυτό μοιάζει με τους φυσικά δημιουργημένους, στους οποίους οι ατμοποιημένοι σπόροι αντιδρούν με το οξυγόνο στον αέρα και καίγονται δημιουργώντας το φωτεινό φαινόμενο.

Αυτό που πολλοί ερευνητές απέδωσαν σε θέαση αγνώστου ταυτότητας ιπτάμενου αντικειμένου, σε λίγο καιρό, ίσως δεν αποτελεί πια παρά μια συσκευή που θα κατασκευάζει «πύρινα μπαλόνια»!

Ο ιερός χαρακτήρας των ημερολογίων της αρχαίας Αμερικής



Η βαθιά επιστημονική μελέτη των αρχαίων πολιτισμών, όχι μόνο από αρχαιολόγους αλλά και από επιστήμονες άλλων ειδικοτήτων, έχει αποδείξει την κατοχή υψηλών γνώσεων από κάποιους λαούς της αρχαιότητας. Ένα αναμφισβήτητο παράδειγμα είναι και οι γνώσεις αστρονομίας και μαθηματικών που κατείχαν οι πολιτισμοί της Κεντρικής Αμερικής.

Τόσο οι Μάγιας όσο και οι Αζτέκοι αποδεικνύεται ότι ήταν κάτοχοι σπουδαίων αστρονομικών γνώσεων, γεγονός που έχει εκπλήξει τους επιστήμονες αλλά και τους έχει προβληματίσει για τον τρόπο απόκτησής τους. Το πρόβλημα με τους πολιτισμούς αυτούς είναι η ιερογλυφική γραφή που χρησιμοποιούσαν και η οποία κρύβει πολλά μυστικά. Για την αποκωδικοποίησή της, πλήθος επιστημόνων έχει διαθέσει χρόνια εργασίας.

Είναι γνωστό ότι οι Μάγιας και οι Αζτέκοι είχαν σε χρήση ένα τελετουργικό ημερολόγιο, το οποίο αποτελούνταν από έναν κύκλο 260 ημερών. Επιπλέον, γύρω στο 200 π.Χ. στους πολιτισμούς αυτούς συναντάμε την έννοια της «Μεγάλης Μέτρησης» (Long Count), μιας διαφορετικής μέτρησης των κύκλων του χρόνου. Η μέτρηση αυτή αποτελούνταν από 13 κύκλους των 400 ετών, με αρχή το έτος 3114 π.Χ. το οποίο θεωρούσαν ως «Αρχή της Σύγχρονης Εποχής».

Το αποτέλεσμα της αστρονομικής μελέτης των Μάγιας ήταν ο σχηματισμός πολύπλοκων μαθηματικών πινάκων τους οποίους χρησιμοποιούσαν για τον καθορισμό της θέσης ουρανίων σωμάτων. Ακόμα και σήμερα, ειδικοί άνθρωποι με την ονομασία "daykeepers" λειτουργώντας όπως οι ιερείς - αστρονόμοι του παρελθόντος, παρακολουθούν τον ουρανό από τα βουνά της Γουατεμάλας συνεχίζοντας το έργο των προγόνων τους.

Πρόσφατα, η καθηγήτρια γλωσσολογίας Martha Macri και ο Michael Grofe πτυχιούχος φοιτητής ισχυρίζονται ότι μελετώντας το ημερολόγιο των Αζτέκων και των Μάγιας κατάφεραν να ανακαλύψουν με ποιο τρόπο αυτοί οι λαοί μπορούσαν να υπολογίζουν με καταπληκτική ακρίβεια τις κινήσεις των ουρανίων σωμάτων, του Ήλιου, της Σελήνης και των πλανητών.

Η αποκάλυψη αυτή έγινε καθώς η Macri, κατάφερε να ταιριάξει τους ιερογλυφικούς χαρακτήρες της γραφής των Μάγιας με τον κύκλο των 260 ημερών του ημερολογίου τους. Το αποτέλεσμα αυτής της αντιστοιχίας ήταν η Macri να σχηματίσει μία θεωρία - την οποία δημοσίευσε στα τέλη του 2005 - σύμφωνα με την οποία αυτό το ημερολόγιο των 260 ημερών βασίζεται σε διάφορα τμήματα του κύκλου της Σελήνης.

Άλλες θεωρίες θέλουν τον κύκλο αυτών να σχετίζεται με την κίνηση της Αφροδίτης.
Η Macri και ο Grofe υποστηρίζουν ότι οι λαοί αυτοί πετύχαιναν πολύ μεγάλη ακρίβεια στους αστρονομικούς υπολογισμούς τους, κάνοντας μετρήσεις σε μικρότερους κύκλους και πολλαπλασιάζοντας τα αποτελέσματα ώστε να ανάγουν τις μετρήσεις τους σε ανώτερη κλίμακα χρόνου. Μ' άλλα λόγια εφάρμοζαν ένα αρχαίο ερμητικό ρητό που λέει ότι «όπως είναι πάνω είναι και κάτω». Μελετώντας με ακρίβεια μικρούς κύκλους του χρόνου πετύχαιναν μεγάλη ακρίβεια (κατά αναλογία) και σε μεγάλες χρονικές περιόδους. Με εμπειρικό τρόπο πετύχαιναν ακρίβεια στις αστρονομικές τους μετρήσεις που θα ζήλευαν και οι σύγχρονοι υπολογιστές.

Απ' την άλλη οι επιστήμονες προσπαθούν να διεισδύσουν στην νοοτροπία και τη σκέψη αυτών των πολιτισμών η οποία συνδυάζει την επιστημονική παρατήρηση με τη διάσταση του ιερού. Στους περισσότερους - αν όχι σε όλους τους αρχαίους πολιτισμούς - η επιστημονική έρευνα είχε άμεση σχέση με μία υψηλή πνευματικότητα.

Η επιστημονική σκέψη ήταν το σκαλοπάτι για να φτάσουν το ιερό, το πνευματικό , τη σύνδεση και αλληλεξάρτηση πνευματικού και υλικού κόσμου. Πίσω από κύκλους του χρόνου και μαθηματικές αναλογίες «έβλεπαν» μία θεία αρμονία, μία ανώτερη «Διάνοια». Όλα αυτά απέχουν πολύ από τη νοοτροπία της σύγχρονης εποχής, όπου επιστήμη και θρησκεία δεν φαίνεται να έχουν κοινά σημεία. Σήμερα η λογική και η πίστη θεωρούνται έννοιες ξένες μεταξύ τους, τότε όμως ήταν πλήρως συνυφασμένες όπως οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Η γνώση αποτελούσε μία ενότητα και στήριζε την πίστη ή και αντίστροφα.

ρε συ είτε μιλάω είτε όχι ένα και το αυτό...σε ένα ποστ να ποστάρεις δύο και τρεις ειδήσεις μαζί..μην αλλάζεις ποστ για καθε ειδηση